Kadir Yeter Şiirleri - Şair Kadir Yeter

Beklemekte nicesi, sabah erken- gün akşam,
Sinirler kilitlenir! Varmaktır; asıl meram,
Bir yöne bakınarak, gelir binecek sıram? !
Ömrümün kaç saati, gelir- geçer dolmuştan! ...

Kimse demesin niye? Çeken bilir yolları,

Kolunu ilâçlar, o güleç yüzle,
İğnesi incitmez, hafif eliyle,
Morâl verir, nârin- kibar diliyle,
Tedâviye başlar, Beyaz Hemşire…

Kendini yitirsen, bilincin gitse,

Mârifet; sahipliyi değil, sahipsizi korumak,
Yolun orta yerinde, çiçekleri ıslatmak.
Bahçendeki çiçeğin; sana vardır faydası,
Büyüklerim, ne demiş; ‘İş, kişinin aynası’...

Ağaçlar kurur orda, kimse düşmüyor derde,

Formika- tahta ile
Oymalı kenarlıklar,
Gece- gündüz onlarda,
Uyur küçük varlıklar...

İshaller, ateş, sancı,

Üstündeki çam ormanı, billûr su,
Mezarların, selvilerin, Câmilerin ne ulu,
Aramıyorum artık, sende bir başka Bolu,
Şan verirsin Trabzon’a Boztepe…

Tepeden seyredersin bizi,

Astarı, yüzden değerli,
Kimi, belinden büzmeli,
Kimi, abalı- inceli,
Ustalık yansıtır, terzi...

Kollarında, düğmesi bol,

Şimdi, akıllılar da; deli gibi hareket,
Sesleri, en yüksekten, çıldırmış, bu ne hiddet.

Cadde- sokak tanımaz, her yerde konuşuyor,
Durup- durup dinleyip, âniden çıkışıyor.

Gönülden örüldük, ilmeğim; dürüm,
Canlar toplantısı; her şiir düğün.

Kadir Yeter. TRABZON.

e

Bir yolcu, ağır adımlarla tek- tek,
Derin gözleri ile usulca süzülerek! ..
Bir yolcu, eskili elbiseleri perişan! ..
Bir memleketlisini, arar gözleri, üzülür.
Yerinde yok! İçini çekerek...