Kadir Yeter Şiirleri - Şair Kadir Yeter

Gönül, Ay misâli, toptan yokolmaz;
Rüzgâr estiğince, özleniverir.

Kadir Yeter. TRABZON.

Çocukluğumda sattım simidi ‘garnal’ ile
Bugüne bakıyorum, dede olmuşum bile...

Şimdi bu arkadaş da simidini satıyor,
O kadar lezzetli ki yemeği aratmıyor...

Kimin kapısına gitsen,
Derdini söyleyip- etsen,
Suya dalıp- çilen döksen,
Haydi sana, güle- güle...

Liman’a, Ay`ları çeksen,

Görmek istersen, hayat; gözünde olur Cennet,
Ölmeden de görürsün, yeter ki iste- sabret,
İlk bakış çok önemli, ailede başlıyor;
Geleceği çizerken; helâl kalemle resmet

Nur saçılır karanlıktan, siyahta gizlidir renkler,
Gün ağarmadan gör tanı, kandil akşamı- akşamı...

İşleyen uzuvlarını, her bir fabrikanı tanı,
Sessizlikler içindeki, çınlatan ses çıkartanı!
Çatışmayan trafikte, örtüşürler kat- kat üste,

Hep alıştım üniformanla seni tanıdım
Her zaman yumuşak, ipeksi
Sen hep iyi hizmetler verdin; iyiyi kötüden ayırmadan
Elindeki silâh değil bir buket çiçek gördü gözlerim
Sazın ise; ninni söyler, karakolda uyuttuğun terkedilmiş bebelere
Elinde hiç görmedim cop’u

Sazın ise; ninni söyler, karakolda uyuttuğun terkedilmiş bebelere
Elinde hiç görmedim cop’u
Yumuşak parmaklarınla;
Çiçek suladığını, şiir yazdığını, yol gösterdiğini gördüm hep
Dünden bilirim kardeşliğini
Çizdikçe yaklaştın dostlarına, gerçekte;

Yetmedi mi kardeşim! Bulduğunu getirdin!
Bütün sorunlarını, masaya sen yatırdın,
Masa, sorundan büyük; yine, boş yer artırdın,
Ellerini de koydun, güle- güle katıldım! ..

Dünyâ mes’eleleri; hem geri hem ileri,

Taşlar var, taşlar gri,
Atarsın teper geri,
Taşlar var, pamuk gibi,
Gün görür, döner rengi...

Taşlar var, mermer gibi,

Otur, bir daha düşün, yumrukla başını döv,
İstersen tek başına, aynada kendine söv!
Deniz bittiği yerde, kayık kuma dalacak,
Utan da kendine gel, kör şeytan aldatacak…

Fâtih’in Torunusun, başın hep dik kalacak,