Kadim Yâr Şiiri - İsmet Bozkurt

Kadim Yâr

Bu gün günlerden Cuma
Öyle bir saftayım ki...
Sevgi karşısında ne kadar küçüldüğümü anladım.
Öyle bir kıyamdayım ki...
Gönüller Sultanıyla arşa değdi başım.

Tek cümle gelir birden yoluma.
Kızıl bir aydınlık belirir şafağımda.
Tüm hasretler özlemler görüntülenir ufukta...
Ve ardından bir kaç kelime
Derken, şiir olur tüm ilhamıyla
Ve yol uzar gider.....
Bilinmez vaha,nın kurak topraklarına.
Kim bilir..!
Yangının tam ortasına bir fidan dikilir.

Eyy... Yüreği yüce engin gönüllü Mir'im.
Sensin yoluna adımlarımı koşturan
Sensin ilhamınla yüreğimi coşturan
Kurumuş topraklara yağmur gibi yağan
Hazanda çürümüş dalsız mevsimlere cemre olup düşen.
Sana yeminlenmiş yüreğime vuslatı tattır

Bakışım sen
Gülüşüm sen
Nasibim sen ol.
Elin dokunsun yüreğime
Gözlerim şenlensin bakışında
Dudağım isminle zikre dalsın
Bir su ver Kevser ırmağının akışında.
Kadim kıl gönlüne varlığımı yâr.

Ismet Bozkurt