Kabus Sürgünü Şiiri - Kağan İşçen

ölüme güvenerek yaşanmazdı bizim oralarda
kabuslarıma sürgün olunca
hiçbir sonda kalmadı izim
izimi sürebilen hiçkimsem yok çok yalnızım
çamurlaşan yazları sevmezdim bu yüzden
kış olmalıyım kimse göremesin birbirini
kapalı havalarda kendine gelsin aşksal iyiliğim
kar kıyamet olmalıyız
bırakın öleyim demem o zaman aynalara
aynalar kırılırsa yatağıma gelir misin
saat üçte çıkışını bekleyeceğim
ölürsem beni unut
kabulleneceğim
şimdisizliğimin gergefine kazıma ismimizi

iki kişiye bir isim
bu bizim güneşli yürüyüşümüz
alnındaki terleri silişimle başla benimle sevişmeye
kıyıda köşede kalmış da olsa
hiçbir yarınla bir yakınlığım yok
nereye dersen giderim
ama sakın getirme teninden başkasını
ve hayat girmesin aramıza
donuk donuk olmak istiyorum seninle
kimse ulaşmasın yarattığımız sıcaklığa
birlikte ölelim istiyorum

kan sustu
sahipsizliğimi sahiplen bari ne olur
şaha kalkmış kimsesizliğimi terbiye et
seni sevmekten başka bir hayrım yok sana
biliyorum
çünkü benim hayrım yalnızca sonsuzlaradır
kimsenin yanında yerim yok anlıyor olmalısın
ama bu ağır ağır sönen ben değilim korkma
beni hiç unutmayacaksan ölmüş sayılmam
yaşar mıyım
hiçbir yaşamak uymaz üzerime
yaşamayı bilmem ama bilirim sana ölmeyi