Kabulleniş Şiiri - Ali Pakyardım

Her şey kötüye gidiyordu. Zaman, üzerime çöken karanlık bir gökyüzü gibi ağırdı; ne kadar koşsam da kaçamadığım bir yağmurun altında, yalnız başıma yürüyordum. Ama sen... Sen o anlarda bile, farkında olmadan iyileşiyordun. Yaralarından ışık sızıyordu ve ben, o ışığın nasıl bir mucize olduğunu izlemekle yetiniyordum.

Sen iyiye gidiyordun. Her şeyin yıkıldığı, parçalandığı bir dünyada sen kendi dünyanı yeniden kuruyordun. Belki bir gülüş, belki bir umut... Her neyse, içinde bir şey yeşeriyordu. Ve ben bunu sadece uzaktan izleyebiliyordum. Seslenmek istiyordum, “Dur!” demek. “Beni burada bırakma,” diye haykırmak istiyordum ama yapamıyordum. Çünkü bu iyileşme, benim mücadele ettiğim kaosun içinde bir anlam ifade etmiyordu. Sen iyiye giderken her şeyin kötüye gitmesinin senin için bir önemi yoktu. Ve asıl acı olan, bunu hiçbir zaman bilmeyecek olmandı.

Evet, sen asla bilmeyeceksin. İçimde taşıdığım bu kasveti, senin yükseldiğin yerde bıraktığım o parçalanmış beni… Senin umuda yürüdüğün yollar, benim sessiz çığlıklarımla doluydu ama sen onları duyamadın. Belki de duymamalıydın. Çünkü senin kurtuluşun, benim yükümü anlamamanla mümkündü. Bunu hep biliyordum.

Ama yine de içimde bir sızı vardı. Her şey kötüye giderken senin iyiye gidişini görmek, o sızıyı daha da derinleştirdi. Çünkü biliyordum, ben burada kaldığım sürece senin yolculuğuna eşlik edemezdim. Senin yolun ışıkla, benimkisi ise gölgelerle kaplıydı. Belki de bu yüzden, sen iyiye giderken benim kötüye gidişim senin için bir anlam ifade etmemeliydi. Ve etmedi de… Bu gerçek, içimde hem bir kabulleniş, hem de hiç bitmeyecek bir yara bıraktı.

Şimdi geriye bakıyorum. Senin iyiliğinle büyüyen bir hikâyede, ben sadece bir not, belki unutulmuş bir dipnottum. Ama bilmeni isterdim: Her şey kötüye giderken senin iyiye gidişini izlemek bile bir mucizeydi. Ve bu mucizeyi anlatmak için başka bir hikâyeye ihtiyacım vardı. Çünkü sen, bu hikâyeyi asla bilmeyeceksin.

06.01.2023