Hani gemilerin sancakları vardır ya,
Hep özenmişimdir oraya hep doğru yere götürür gibi geliyor bana..
Kaptanlar sanki hiç yanılmazmış gibi geliyor işte.
Birde denizin ortasında nikâh kıyabiliyorlar ya onu da sevmişimdir.
Ben aslında ne çok şeyi seviyorum, şöyle oturdum bir düşündüm de,
Beklide sende aradığımı bulamadım İstanbul,
Belki biraz senden uzaklaşmak bana iyi gelir,
Beklide biz birbirimize ait değilizdir,
Belki sen beni hiç istememişsindir,
Beklide ben beni istediğini sanmışımdır,
Belki ben…
İşte bugün sondu herşey tükendi
Tüm ümitlerim, tüm inançlarım
Canım hiç yanmadığı kadar yandı.
Şimdi şarap şişeleri arasında kendi benliğimi arıyorum.
Bulamayacağımı bile bile yinede bir ümit vardı içimde o ümit ışığıda söndü sonunda…
Aramanı bekledim sesimi duymanı “alo” dediğimi tekrar tekrar söylediğimi duyarak…
Bütün gece uyumadım düşündüm neler konuşmuşuz bunca zaman neler yaşamışız,
Şimdi de tekrar düşünüyorumda boşa herşey ya..
Cidden boşa..
Hadi bana bildiğin gerçekleri söyle?
aşk için savaşabilecek güce sahipmisin?
yoksa sende onlar gibi sırtını dönüp gidecekmisin?
İlerlemek yerine geri gidiyoruz.
Uygarlaşalım derken
Taş devrine geri dönüyoruz.
Konuşamıyoruz!
Taşlar sopalar konuşuyor bizim yerimize,
Ne sanıyorlar kendilerini?
Ben hep uzaktan baktım sana, harcanamayacak kadar farklıydı duygularımız.
Senin penceren beni çapraz köşeden görebiliyordu, pembe panjurlarını sonuna kadar açmıştın daha net gözleyebilmek için.
Fakat ben o taraftaki penceremin orman yeşili tahta panjurlarını hiç açmıyordum ki sen içeriyi göremeyesin diye.
Çünkü; O oda benim kalbimin tüm sırlarını saklıyor, sadece sana karşı değil aslında sadece o oda sana tesadüfen gelmiş olmalı, çünkü evin en güzel odası orası.
Tabiî ki de kendime ayırmalıydım orayı,
Ne sana ne başkasına ait olabilir orası, aitlik soyutlaştı gözümde eskisi gibi değil ki!
Yaşamaya çalışırsınız bir evi paylaşırsınız bir ömür yetmez gibi gelir, her gün yenilikler bekler sonra yavaş yavaş dumanlanır ortalık sis yaklaşır,
Sonra bir bakmışsınız mumlar sönüyor bir bir..
Karanlık çöküyor usul usul, sinsice sessizlikle birlikte sanki anlaşmış gibi, bir veda eder aydınlık.
Ve “hoş geldim” der karanlık hınzırca,
Zamanla alışırsınız gözleriniz artık karanlıkta da seçer olur, sonra vakit geçirmeye başlarız, bir bakmışız arkadaş olmuş,
sonra kanka yeni nesil tabiriyle ardından dostum diye yapıştırır.
Özledim ben o'nu
Bana sarılmasını, beni öpmesini
Uykudan uyanıp onu yanımda bulmayı.
Özledim ben onu
Biliyorum bir daha asla ama asla olmayacak
Bitti, gitti işte
Özlemezsen, özlemem…
Ağlamak bir anda gelir hani adına da depresyon derler.
Aslında ufak bir şey sizi bir anda duygusala bağlar ve dökülüverir yaşlar gözünüzden,
Ama o ufak şeyden ağlamaz aslında insan, geçmişte biriktirdikleri yüzünden bu haldedir ki..
Tutamazsın kendini sele dönüşür ansızın gözyaşları,
Ben yapamam böyle anne,
Benimle kimsenin oluru yok,
Ben geçtim o işleri!
Ben artık günü birlik ya da haftalık yaşıyorum, kendime yeni bir tarz geliştirdim.
Haberin yok tabiî ki,
Nasıl olabilir ki,
Kobaylardan biri de sendin,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!