Ah benim ruhumun ikizi, ah benim konuşurken saatlerin farkına varamadığım ve en önemlisi konuşmadan, anlatmadan bilen ve okuyan, tâ ruhumun en derinlerini… Ben seni çok sevdim ama seninleyken kendimi hiç sevmedim.
Bu lafı sana defalarca söyledim ve yine söyleyeceğim: Seni sevmek, tüm ruhumla kalbimle insanlık için dua etmek kadar kutsal bende.
Özür dilemek demode artık, söz konusu bizim durumumuz için. Ama sen biliyorsun, seni neden bıraktığımı, hatta belki de benden daha iyi biliyorsun. Seninle arkadaş olabilmek ve hayatının bir köşesinde durmanı o kadar çok isterdim ki…
Ama bu Ankara’ya denizin gelmesi kadar imkânsız. Ben bunun için ne kadar mücadele etsem de olmayacağını en başından biliyordum. Sen benim hem her şeyimsin, hem de hiçbir şeyim.
Bazen geceler seninle konuşmayı çok çok özlüyorum ama güvenemem ben sana. Kolların, yüreğin daima açık biliyorum, hep bileceğim.
Ama ben hiçbir şekilde gönlünden vazgeçemiyorum. Ruhumdaki kanatlar en çok beni düşürüyor.
En büyük sevgiler ve öpücükler.
Kayıt Tarihi : 18.8.2025 03:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!