İsyan Şiiri - Yılmaz Kurucan

Bir dağın zirvesinde, ölüm sessizliği eşliğinde yalnızım,
Sanki dünyanın bütün sesleri susmuş ve hayat durmuşçasına.
Ağzımda sigaram, tüten dumanıyla savrulup duruyorum,
Her bir zerrem isyan ediyor, bunca yaşanmışlıklara.

Elimi uzatsam yıldızları tutarım sanıyorum,
Ama ne kadar yakınsa bir o kadar uzaktılar bana.
Gözlerimden akan yaşın tarifi yok, durduramıyorum,
İçinde boğulurcasına hıçkıra hıçkıra ağlıyorum.

Nasıl bir sınava tabiyim bilmiyorum, tüketip bitiren,
Artık bedenim yorgun, yüreğim suskun, konuşmuyor benimle.
Ruhum çekildi bedenimden, acı çekiyorum en derinden,
Yaşamsal duyularım yok artık, köreldim bu sebepten.

Sonsuz boşlukta bir yankı sesim, duyulmaz artık,
Ne adım ne izim kaldı benden geriye, bir hiçim sanki.
Yükselsem de bu dağın zirvesinde, bir serap gibi,
Uçurumun kenarında, içimde bir boşlukla kayboluyorum.

Bir fısıltı rüzgârda, anılarım dağılır savrulup gider,
Güneş batarken son bir nefes, kaybolur boşluğa doğru.
Ve bu ölümcül yalnızlık içinde, her şey son bulur nihayet,
Umut dahi, hayata veda eder gibi, usulca uzaklaşır.