İstanbul Seninle İstanbul'du

İstanbul seninle İstanbul'du
Seninle dört mevsim bahardı
Bir gün uzaklaşsan bu şehirden
Ben ağlardım, İstanbul ağlardı
Yanında güzel anıları götürürdün
Ellerini bulurdu ellerim eski masalarda
Ve batan güneşte sen kaybolunca
Yıkılırdım, kahrolurdum
İstanbul seninle İstanbul'du
Unutulmaz bir daha yıllar geçse de
Hayal meyal hatırlardık en güzel günlerimizi
Giderdin o rezil saatler de
Solardı İstanbul'un bütün renkleri
Sen gülünce, bütün çüçekler açardı
Sen gidince, karabulutlar sarardı gökyüzünü
Sen konuşunca, bütün herkes susardı
İstanbul seninle İstanbul'du
Ne anlamı, ne tadı ne de tuzu kaldı şu koca İstanbul'un
Şehrin bütün sokakları karanlıklar içinde
Kuşlar ötmez, çocuklar gülmez
Çiçekler açmaz oldu eskisi gibi
Bu koca şehir yenik düştüyse bu kadar yokluğuna
Zavallı yüreğim ne haldedir kimbilir?
Cebimde bir abonman biletim var
Gittiğin yerlere götürür mü beni bilmem
Sana bir adım bile yaklaşmak güzel şey
Bütün limanlar meskenim olacak
Bir ömrü; liman da dönüşünü bekleyerek geçirebilirim
Her sokak da senin heykelin
Her duvar da senin resmin olmalı
Gitme bu şehirden, bırakma beni yaban eller de
İstanbul seninle İstanbul'du