Bir fotoğraflık poz gibi mutluluk;
bir anlık tebessüm
ve
bitiveriyor her şey iki dudak arasında:
“Çekiyoruuumm. Çektim.”
Gökten bir yıldız kaydı sevgilim,
Ben yine seni diledim.
Yıldızlar dururken yerli yerinde,
Kayan dileklerimmiş bilemedim.
Ömür tükendi artık doldu miâdımız,
Ne tuzumuz kaldı, ne tadımız,
Koptu kolumuz, kırıldı kanadımız,
Bir adımız kaldı geriye, bir de aşkımız.
Gün yüzü göstermedin ya bana,
Bu yüzden mi geceleri gelirsin aklıma?
…
…
Çöllerde susamış bir İsmailem
Vermez bana ne Merve ne Safâ su
Söz ki dökülür benim kalb-i mecrûhumdan
Seninse yayılır dehân-ı demag-dârından
Kalemimden damlar benim mürekkeb-i ‘aşk
Seninse saçılır kaleminden âb-ı dendân
Öldükten bir hafta sonra buldular cesedini,
Kokudan rahatsız olmuş komşular.
Bir hafta kimse haberdar olmamış yokluğundan,
Varlığından haberdar olmadıkları gibi.
Bir kefene sardılar, "hak etmediği kadar beyaz (!) "
Yaradan'ın yarattığı, zulmetti
Yaradan'ın yarattığına.
Yaradılan, yara aldı yardan,
Yaradan...
Yara...
Yar...
Orhan Veli,
yeterince dinledi seni;
aç gözlerini,
biraz da sen dinle beni:
İstanbul..'
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!