Güneşin harından kavrulmuş toprak
Suya hasret kalan ağaçta yaprak
Canımdan bezmişim gönlümden ırak
Yanan tenim değil kor yüreğimdir
Cihanı âlemde sevilmesem de
Kök saldım yurdun topraklarına
Kaldırdım kollarımı sema´ya
Yalnızca su diledim
Yanan dağlarıma
Dilek ağacına
Yanar yürek cefa eyler
Gaden de bir dost ararım
Bağlı yolum gönül neyler
Yetiş yârim ahuzarım
Göz pınarım yok kurudu
Kışım gelse ocak tütmez ateş yok
Tipi boran karlar yağar başıma
Çığ düşmüş yoluma açmaya can yok
Buz tutmuş ekmeğim çalmaz aşıma
Baharım gelirse çiçeğim açmaz
Gülün bir dikeni batsa elime
Kanım akar, canım yanar sanırsın
Zehir olsa dilden gelen kelime
Düşüncen boşadır, yar aldanırsın
Gevherde var olan divane kulum
Sevilmez mi yeşil üzerinde beyaz
Kaldırımlarda gözyaşı
Zerresi göle döner aşk içinde
Görülmez mi sevdası yaprakta olsa damla
Gövdesi kucaklar gecede ay´ı
Güne vurulmaz kolda kelepçe
Dünyaya isteyerek gelmedim
Acılara hiç isyan etmedim
Âlemi kavgalarla sevmedim
Çıkarcılığa gönül vermedim
Gök kubbeyi mekan tuttum
Yıldızları karanlık gecelere fener
Aydan gönüllere nur
Güneşten sıcaklık yaydım alemlere
Yinede bir araya gelmez yağ ile su
Harabeye döndü bu gönül hanem
Göğsüme açıldı derin bir yara
Seven bir gönül’e olmaz bahane
Sevda çeken âşık çekilmez dara
Sineme saplanmış kirpiğin oku
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!