İSMAİL EMRE’NİN HAYATI
İsmail Emre, nüfus kağıdına göre (1315-1899) ’da, fakat gerçekte (1316-1900) ’da Adana’da doğmuştur. Kendisinden alınan bilgiye göre babası Koca Hoca Hakkı Efendi, ulemadan bir kişidir. Dedesinin adı Ahmet efendidir. Dedesinin babası da Emir Halil adıyla tanınmış bir müderristir.
Emir Halil efendi aslen Harput’ ludur. Bu kişi, Harput’tan Adana’ya gelerek Adana’da yerleşmiştir. Bu aile, Adana’da Kocahocalar diye tanınırlar.
İsmail Emre beş yaşında babasını, on yaşında da annesini kaybetmiştir. On yaşında hem ...
Âşık, gördü Âdem'i
Zornan buldu bu demi;
Âşıkları kaldırdı
Nuh'a verilen gemi.
Bende buldum Âdem'i,
Âşık olan gözün açar, (1)
Yanar aşkta, olur naçar;
Gözü açık olanlara
O Dost nurlarını saçar.
Âşık isen ateşe var,
Kim ki canı eridir. (1)
Dost ilinde diridir;
Canından geçen âşık,
Benliğinin eridir.
Ayık olan seyreder;
Gözüm duş oldu kaşa, (1)
Yaşa Cânânım, yaşa...
Ben yârı terkedince
Beni çıkardı başa (2)
Dost bana verdi izin,
Dost gözünün beyazı,
Bize eyledi nazı;
'Enelhak' sırrı söyler
Yüzünde olan yazı.
Âşık o hâle vara,
Âşıka fedadır canım,
İçireyim ona kanım;
Hikmeti arzu edene
Gelsin, açıktır dükkânım.
Herkes arzusunu alsın,
Silinse cümle boya,
Seyredenğ (1) doya doya;
Eğer Dostu gördiysen
Aklını ona daya
Kim yüz verir akıla,
Seni nasıl medhetsem...
Yanıp da sana gitsem...
Seni candan sevene
Gizli sırları desem.
Sende buldum esrarı;
Ben bu sırrı neyleyim...
Âşıklara söyleyim. (1)
Bize teslim olana
O Dostu göstereyim.
Ben kan olup akayım,
Âşıklar olmaz âciz, (1)
Aşktan olmazlar tâciz.
Yüzünü seyredenin
Yüreciği eder cız.
Bu hal değildir ucuz,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!