Kim ki bilir Allahı
Derhal tükenir âhı;
Aceba kimler bulur
Gönülde duran şahı.
Ateş kondu vapura,
Oynarız aşk gelince,
Bu hikmet gayet ince;
Orada fani olduk
Dosta can verince.
Girmek lâzım gönüle,
Göstermez yüzüm karası...
Yanmaktır onun çaresi...
Beni candan yok eyledin,
Sevdim seni can pâresi...
Âşıkları tutar eli,
Ah edenler ulaşa.
Nazar ederler kaşa.
Yerlere yüzler sürüp
Sonra çıkarlar başa.
Âşık bilmeli ilim,
Yakar beni ateşler...
Dosta doğru gidişler...
Biz ne yapsak, neylesek,
O, bildiğini işler.
Yakıyor bizi Sultan,
Aşk bizi etti köçek,
Aşk şarabı ver içek; (1)
Biz elele tutup da
'Vahdet ili'ne göçek. (2)
Dost için ettik âhı,
Aşktır Süleyman tahtı,
Süleyman ordan baktı;
Süleymanı görenler
Cnı orda bıraktı.
Gördüm, canım yok oldu,
Bizleri yetiştirdi,
Kendine bitiştirdi;
Dost bize kılıç verdi,
Bu varlığı biçtirdi.
Âşık Hakkı anladı,
Dost bana der; gel beri,
Sen çalış, kalma geri; (1)
Âşık ona derler ki,
Hiç kalmaya eseri.
Korkma, olmaz zararı,
Âşık olan sever yolu,
Âşıkın olmadı solu. (1)
O noktaya seyredelim,
O yolda 'Kâmil'ler dolu.
Uykudan gözü açalım,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!