İsimsiz Şiir Şiiri - Mehmet Sabri Demirci

Senin yüzünden bu şarap
Aklımın limanında yakılan gemilerin
Suyu ısıttığı zamanın yelkovanısın
Sözlerinde alevlenen takvim
Müebbet bir suskunluğun taraftarı.
Gülüşünde ölümüm kederlenir....

Bu şehir şehrim değil
Sokaklarında ertelenmiş sevişmeler kokan bu şehir
İstanbul değil
Her kaldırım-üstü bakışmalarda
Varlığına-taklit kadınlar aramak telaşındayım
Yıldızlar arsızlaştığında.........

Kör bir hesaplaşmaya aktardım
Yalan yanlış ne varsa.
Sevdiğim
Veya sevebileceğim tüm kadınları unuttum,
Unutturdun!
Sen bir şair mısrasına dağılırken
Uçurum oluyorum kendi soluğuma
Az biraz detone
Biraz da hicaz makamında
Atlıyorum bütün türkülerin fışkırdığı
O bin yıllık ayrılığa

'Karadır kaşların', fermandır yeşil bir denizde kendi intiharıma
Bırakılan son mektuptan tüten
Yarım kalmış,
Yaralanmış ince bir öykü vücut bulur silik satırlarda....

Yaşamın manasızlığına alışmışken
Şiir çıkıyor karşıma,
Sonra türküler
Yine de devasızdır herkesin çektiği kendine
Nasıl panzehirse kavuşamamaya
Umarsız bir intihar

Atılacak adım tükendiğinde
Her telkin kendini kurşunlarken
Ötesindesin tüm verilmiş sözlerin
Günü birlik sevişmelere tek inkarsın
Hayatı anlamlı kılan son uçurum dalına bağlanan umut

Ben yalnızım! ! !
Tüm gülmeleri, tüm sohbetleri yalanlarcasına
Yüreğin evrenine mahpus edilmiş rotasızlığın
Haklılığını sınar gibi yalnızım! ! !

Hiç kimse bilmedi vazgeçmişliğimin sebebini
Kanayan yaralarımı sarhoşluğa verdiler
Dinlemeyi bilmemenin cahilliğinde
Her bakışın kökleşen rüzgarlarını
İklimsel devşirdiler
Ki;
Geberten bir hıçkırığı büyütüyordum en ıssız yerlerimde

Ulaşılamıyor darda kalanın efkarına
Aşığın bakışlarında zula edilmiş gözyaşlarına dokunulamıyor
Firara yeltenmeden önce
Gökyüzündeydik hepimiz
Kanatlarımız çıkmadan
Ve kokusunu bilmeden yosunların
Ve maviyle yeşilin....

Senin yüzünden bu şarap
Bu kırmızı feryat senin yüzünden!
Geceyi kanatan
Ayı utandıran can havli
Birazda sen akıt gözlerinin yeşilini....