İrfan Görgün Şiirleri - Şair İrfan Görgün

Döküldü toprağa kardeş kanı
Korku, güvensizlik sardı insanı
İnsandır insanın asıl düşmanı

CEYLAN
Uçsuz bucaksız Anadolu bozkırlarında gönlünce gezen ceylan
Düşürürler seni de aşkın tuzağına belki bugün belki yarın

İrfan GÖRGÜN

Sevgi dolu iyi yürekli güzel mi güzel bir ceylan idim
Yemyeşil yaylaların pınarlarında soğuk berrak suyumu içerdim.
Açardım bembeyaz göğsümü ılgıt ılgıt esen serin seher yeline

İndi Cüdi dağına bütün ihtişamıyla Nuh’un gemisi
Kursağında kaldı asi ruhların hevesi

Dindi şimdi bütün gel gittiler

DEĞİŞİM

Herşey değişiyor hemde son hızla
Bu küçücük garip dünyada
Mümkün mü değişmemesi insanın da?

Kaytan bıyıklı ince beli
Bir fare vardı sevimli mi sevimli
Çıkınca daracık deliğinden

FIRATIN ÇOCUKLARI

Dımdım kalesine kapalı
Fırat'ın çocukları
Dicle'ye sevdalı

İnsan bu gelir aynı soydan
Kimi melek olur kimi şeytan
Kimi dalar dünya malına
Kimi de adar kendini ahiret yurduna

Diyarbakır surlarından
Diyarbakır’a baktı İrfan
İki damla gözyaşı yuvarlandı yanaklarından
Hatırladı surlara ilk çıkışını

IŞIK
Ey karanlığı dele dele gelen ışık
Ateşle su İbrahimle barışık
Karanlığın perdesi yırtık
Açıl günahsız garip pencerecik
Tut elimden ışıkla gelen çocuk