İpek Kefen Şiiri - Cengiz Kargün

Meğer gözlerde yalan söylermiş.
Hem de Tanrı övünürdü öğretmedim diye...
Olmayacak biri bir kez gömdü
Yanmış ve kül olmuş adına rehberi.
Ölüler kafilesi ağlıyor derviş..
Aha! Analar şimdi doğurdu gaipleri..
Anlatsın geleceği bakalım neler var ?
Konuşşun bakalım kan kokulu duvar.

Kal-u beladaydık, ufak bir tanışıklık.
Sonradan bir tufan, mana yaratılmıştık.
Derken aptalın birinden çıkan yazılar.
Durun arkadaşlar! diyeceklerim var:

Benden bir ya da iki yaş büyük.
Annenden ağlamaklı, incecik boynu bükük.
Yüzü var ya yüzü doğurmuş güzellikleri.
Bir bebekten az uzun, azda kalın elleri.
Belli zekice ve tam anasının gözü.
Taştan katı gözleri, tam Ana olacak kadın
Bilmiyorum onun gibi yeryüzünde doluyken
Başka bir halesi var, parmağına bakarken
Tanrı ona özenmiş, adına cenneti zikretmiş.
Cennet-i Adn diye İpekler vadetmiş.
Ama bir benin ruhunu dizginleyememiş.
Evet, ne doğru ki her güzel sevilmezmiş
Dahası var derviş anlatacaklarımın..

Sesi, çocuğu sevişi, bana: sen bırak onları deyişi.
İçimde bir ben var mahsun. Evet, en bedbah kişi.
Siyah gözlerinde bir bakış... Seni Seviyorum
Suyundan içtiğim zaman... inan yalan söylemiyorum.
Seni seviyorum gibi bir şey dedi herhalde gözleri.
Tanrı acaba gözlere yalan konuşmayı mı öğretti ?

Ruhum göçüyor sandım gözlerine bakarken.
Biliyorum. O da anladı ellerini sıkarken.
Gözlerine baktım, içim kıpır kıpır...
O elleri yok mu, çelik ipekten ağır.
Zamanla konuşurum herhalde gönlü sağır.

Dakikalar durmadan zihnimi söküyorlar.
Ve şuan ağlıyorum, ağlamaz biliyorlar.

Elçiye soruyorum; şehadet parmağım şahidim olur mu ?
Sen ki varlığın yokta kabustu.
Zübde-i alemim üstüme kustu

Rüya, iki ben, teneşir, bir tabut.
Kim can üfler ki ruha bedene.
Güneşimi çalan kör karabulut.
Benzetmiş kendini ipek kefene.

Annesi ince ruhlu, çıt desen ruhu kırılacak belki sızlayacak.
Ama çok güçlü bir kadın, yıllar ve yaşanmışlıklar.
Ruhunu incitmişler belli etmemeye çalışıyor.
Belli ki taşra ruhlu insanlar hiç ama hiç anlaşılmamış.
Büyüdüm anladım öyle bir insan olduğunu.
Ruhundan anlamaz taşra insanı,

İncinmişsin, kırılmışsın, çiçeğin koparılmış.
Hayvandan ayırırmış, hiç ama hiç önemi yok