İnsan Oğlu Şiiri - İsmet Murat Müçtehit

İNSAN OĞLU

İnsan denilen mahlûk her bulduğunu yer,
İstersen kendi alsın istersen sen götür ver.

Helal haram dinlemez indirir midesine,
Kestirdimi gözüne yapışır ensesine.

Çünkü nefsi emmare bir türlü bilmez doymak,
Hiç adeti değildir alıp yerine koymak.

Kaşık kepçe yetmiyor kazan ile,aşırır,
Nasıl övüneyim der arkasından şaşırır.

Nasıl olsa heladir diyerekten avunur,
Yalandan yemin eder kendisini savunur.

Bilmez Ki nasıl bilsin işin gerçek yüzünü,
Bilse idi harman dan sakınır dı özünü.

Anne baba anlatmaz okullar daha beter,
Kendisi zaten demez yaptığım zulüm yeter.

Hal böyle olunca da ahlaksızlık kol gezer,
Hem cezadan sakınır hem de Mazlumu ezer.

Sinema da seyreder edepsizlik filmini,
Büyüdükçe öğrenir deyyusluk ilimini,

Sonra bir bakmışsın ki olmuş Bir yan kesici,
Ya eter koklayıcı ya da içki içici.

Hele bir de oldu mu eroin e müptela,
Artık sokabilirsen sok onu doğru yola.

Ne dur duraktan anlar,ne de edep haya dan,
Ne namusunu korur,ne kaçınır boya dan.

Tamamen hayvanlaşır anlamaz merhametten,
Nasibini alamaz ne farz ne de sünnetten.

Sebebini sorarsan olmuş nefsine köle,
O yüzdende düşünür daima düzen hile,

Hilekar olanın da kalbinden fitne çıkmaz,
Hayır yapmaya kalksa engel olur bırakmaz.

Haramla beslemenin güvenilmez sözüne,
Gel bir kete tövbe et bürünerek özüne,

Müçtehit'im; utanmaz insan hiç durmadan yer,
Bir gün onu da yutar üstünde gezdiği yer.

İsmet Murat (Müçtehit)
Halk Şairi