İnsan Bir Kere Yaşamalı Şiiri - Murat Tugan

İnsan bir kere tatmalı ayrılığın acısını!
Bilmeli zalimin kime dendiğini.
Bir kere yazmalı kalbine bir aşkı,
Geçicide olsa sevebilmeli birini.
Hele birde hissettiyse ta derinden,
Mutlaka ondan bir darbe yemeli.

İnsan bir kere aldatılmalı!
Bilmeli sahte gözlerin kim olduğunu,
Hangi sözlerle kandırıldığını,
Ve hangi yüzle itiraz edildiğini.
Bir kez de olsa canı çok acıtılmalı.
Acıtmayı da öğrenmeli, acımayı da.

İnsan bir kere dayak yemeli!
Neden dayak yediğini bildiği kadar,
Neden dayak atacağını da öğrenmeli.
Bir kere küfür etmeli birinin suratına,
Küfrü hangi sebepten yiyeceğini bilmeli,
Ve öğrenmeli dilinin ne için yaratıldığını.

İnsan bir kere isyan etmeli!
Duvarlara yumruğunu vurdukça,
Parmaklarının arasından gelen kanın,
Kim için akıtılacağını iyi bilmeli.
Takınacağı kimliğe bürünmeli ki!
Neyi takıp, kimi takmayacağını iyi öğrenmeli.

İnsan bir kere sarhoş olmalı!
Satmalı dünyanın en kral geçmişini.
Deliler gibi gülüp, aşıklar gibi ağlamalı,
Bağlamalı kendini geçici sadistliğe,
Öğrenmeli şişede durduğu gibi durmadığını
Gerçek sarhoşluğun aşk olduğunu iyi bilmeli.

İnsan bir kere, adam gibi sevmeli!
Gözüne at gözlüğü takıp, sadece sevdiğini görmeli.
“Ölüme gidiyoruz” denildiğinde;
Beyninde dirhem korku olmamalı.
Hem çocuklarının atası gibi…
Hem de öz atasının çocuğu gibi sevebilmeli.