İnan Ben Seni Hiç Özlemedim…

Biliyor musun? Ben seni hiç özlemedim…

Özlemek için uzak kalmak değil; özlediğin ne varsa, onu unutmak gerekir…
Ben senin hiçbir şeyini unutmadım ki, özleyeyim…

İşte özlemek için; önce unutmalı, sonra özlem çekmeli insan… Ben seni nasıl unuturum da özleyebilirim…
İnan ben seni hiç özlemedim…

Gülüşlerini unutmalı ki; gülüşlerini, dudaklarını unutmalı ki; dudaklarını özleyeyim…
Bakışlarını unutmalı ki; bakışlarını, gözlerini unutmalı ki; gözlerini özleyeyim…
Ağlamalarını bile özlemedim…

Tenini unutmalı, özlemek için tenini. Teninin sıcaklığını unutmalı. Pürüzsüzlüğünü, yumuşaklığını… Sarılışlarını unutmalı önce özlemek için… Ben bunların hiç birini unutmadım…
Kollarını ellerini özlemedim. Hem! Tuttuğumdaki ellerinin sıcaklığı hâlâ ellerimdeyken ben nasıl ellerini unutabilirim de el ele olduğumuzu özlerim?
Bacaklarını, ayaklarını özlemedim…

Saçlarını okşayışlarım aklımdayken ben nasıl saçlarını okşamayı özleyebilirim?
İnan ben seni hiç özlemedim…

Kavgalarımız bile aklımda. Farklı düşüncelerimiz bile…
Öfkelerimiz, birbirimize bağırışlarımız da öyle… Özlemedim hiç birini…

Hem senin hiçbir yerini özlemedim kısaca ve açıkça…

Yalnızca kokunu özledim… O da unuttuğumdan değil. Hissedemediğimdendi, o kadar…
Yine de ben seni hiç özlemedim…

Özlemek için uzak kalmak gerekir. Özlediğin ne varsa onu unutmak gerekir…
Ne ben seni unuttum ne seninle geçen günleri…
Ben senin hiçbir şeyini unutmadım ki… Nasıl özleyeyim…