İçimdeki ben Şiiri - Leadri Leadri

Efkârın doruğundan, umudun sıfır noktasına
Bir iki anlamsız satır fırlatıyorum
Yine gece tabi
Gecesiz şair, şiirsiz gece olmaz…
Biliyorum kabak tadı verecek ama
Davetsiz misafir çocukluğum yine sayfalara
Dizimdeki yaralar, uçurtmalar, misketler falan
Herkes aynı dertten muzdarip
Çocukluğa özlem var her kalbin kıyısında
Çünkü sıkışınca köşeye
Üstüne gelince hayat saklanacak bir yer yok artık
Gönül hasret denizinde keşfedilmeyi bekleyen batık
Şimdilerde abi oldu, bize hitap şekli
Oysa kerata daha iyiydi
Yok, öyle özel değil sıradan biriydi
Herkes kadar severdi maviyi,
Herkes kadar küfrederdi hüznün cümlesine,
Ucundan azcık umut oldu mu cebinde, değmeyin keyfine
Yılmaz güneyden emanet aldığı bakışları ve yürüyüşü vardı
Düşük omuzlarıyla yürürken şehrin sokaklarında dünya onun için çok dardı
Güneşi severdi
Yüzüne vuran aydınlık içine yansıyacak sanırdı
Hele birde ıslığıyla sarmaş dolaş odlumu zalimin zulmü varsa sevenin ALLAHI var
Adımlar daha bi yakışıklı atılırdı, tarihi geçmiş asfalt yola
Birde penceredeyse o masum bakışlı sevgili
Onun için her yer cennetin en müstesna köşesi
He birde çay ısmarlarsa foto Mustafa
Birde iki fiyakalı resim yazılırsa hesaba
Yer yok gönlünde ıstıraba
Böyle süslü geçerken yıllar kayboldu birden
Geceleri kimselere görünmeden satırlara düşermiş gölgesi
Görünmezmiş lakin geldiği hissedilirmiş
Ben hala ararım gelir ara sıra hissederim
Darmadağın eder tebessümümü yükler çeneme sükûnetini
Usulca gider o gider, ben giderim
Sonra karanlıklar çöker odama
Şimdi öyle muhtacım ki o adama
Bilirim gidip gidip gelecek
Yani içimdeki ben
Beni ne terk edecek nede gelecek bir daha
Bakmayın aslında iyidir o
Sadece hayat onu kötü şeyler yapmaya zorladı hepsi bu