Ben seni koyu renk sevdim düşlerimde,
Koyu mavi hayaller kurduğum gecelerde,
El değmemiş saf ve temiz duygular besledim,
Siyah kalın puntolarla yazdım adını yüreğime.
Gecenin en koyu yerinde,
Dün on iki kasım ikibin onüç’tü,
Bir gün daha gitti ömürden,
Bir yaprak daha düştü ulu çınardan,
Sana derdiğim gül, boynunu büktü.
Bugün onüç kasım ikibin onüç,
Daha kaç mevsim geçmelidir,
Üstünden,
Bilemem.
Yüreğimde,
Gözlerinin açtığı yaranın,
İzi kalmasın.
Yine kışa soyundu şehr-i İstanbul,
Uzun karanlık yalnız geceler,
Yine ayaz, yine sensiz yine zûl,
Oysa ne umutlar ektim bu şehrin kaldırımlarına,
Fırtınalar kovaladım gecenin orta yerinde,
Kar yağdı umutlarımın üstüne,
Uzun zaman bekledim,
Zorlu yollar kat ettim ulaşmaya,
Nihayetinde vardığımda,
Ardına kadar kapı açıktı,
Tam adımımı attım içeriye,
Sevda bir kuş gibi kanatlandı,
Sen;
Uçsuz bucaksız deniz,
İçimi boşaltsam sana,
Kaldırabilir misin?
Kıyıyı yalayan,
Köpük köpük dalgalarınla,
Ben tam orta yerinde başladım hayata,
Benim ne pembe düşlerim oldu,
Nede pembe hayallerim.
Mavi düşler görürdüm en fazla,
Yaz akşamlarında.
O düşlerde de çoğu zaman,
Artık bütün gitmeler veda taşır,
Hayata.
Her bindiğim son trendir,
Benim için,
Bu istasyondan kalkan,
Ve son yolculuktur,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!