biz iki kişiydik
bir gölgem birde ben.
yüzümü çevirdim
gölgem bana küs
hiç sormadı bugün bana güneşi.
aşk ölümün gençliğidir
gölgesiz güneş doğduğunda
duygular gömülür yüreğe
ölümü unutup kollarına koştuğunda.
ümitsiz duran hatıraları yazarsın
sessiz dağların sessiz adamıyım
gezerim yapa yalnız
güneş batar
ben dertleşirim aynalarla.
söylerim yalnızlığımı rüzgara
Seni asla üzmek istemem
Dayanamıyorum artık bunca acıya,
Her kafamı yastığa koyduğumda
Ağlamaktan uykularım kaçıyor
Yaşadığım onca acıdan sonra,
yalnızlığımı içime çektim
bir ben birde istanbul vardı
küskün yalnız ve yalınayaktım
ben yorgun istanbul yorgun
dağlardan esen rüzgarı
bulguru kaynatırlar
göbekleri oynatırlar
kıskananları çatlatırlar
hadi bir göbekte sen salla
oyna gülüm sende oyna
İsmin herkese hoş geliyor
Gelen,de pişman gelmeyende
İki arada bir derede kalıyor
Gelen,de pişman gelmeyende
Burda sadece ismi var
Yoktur bir gülün çiçeğin
Bir ana gördüm
Anneler gününde ağlıyor
Bir ana gördüm
Evladını arıyor
Her taraf zifiri karanlık
Yüreğimde bir acı koptu bugün yine
İki temuz akşamı bu acı bize niye
Bugün 33 canların ölüm günün yine
Bilin dostlar bilin bu acı bize niye
Zalimler bırakmadı yaktılar bizi
Biz bizeydik
ben ve duygularım
birde karanlık bir gece
dertleştik
o bana anlattı bende ona
ne var ne yok döktüm içimi
-
Hüseyin Çubuk
Tüm YorumlarÇok güzel bir çalışmaydı..
Kutluyorum samimi yürek sesinizi..
Tam puanımla.. (Antolojimde)
Saygı ve Selamlarımla
HÜSEYİN ÇUBUK