Çelik raylarda tükendi umutlar
Son durakta bile durmadı tren
Cisminin yerinde hayalin vardı
Seni senden başka olmadı gören
Yalnızım sen diye senliğe hasret
Umutsuz düşlerimin vefa bilmez kadını
Çok vurgunlar yedim ben her anışta adını
Ne aklımdan silindin ne gönlümü terkettin
Ne de duydun ruhumun dinmeyen feryadını
Bir gün,
Kimsenin bilmediği karanlık vadilerde,
Kaybolup gitsem
Ya da kadim bir geminin güvertesinden
Sevgiliye veda etsem
Sen, çekip gitiğin zaman
Kurşun gibi deldi yüreğimi yokluğun
Mevsimsiz yağmurlar indi göklerden
Kadim zamanlardan kalan yorgun sevgiler
Kızgın lav olup aktı içime
Oturdu taa canevime
I
Sen nereden bilecektin ki, bırakıp giderken
Hasretinin erimiş kurşun gibi içime aktığını
Ruhumu lime lime eden şu körolası dünyada
Gözyaşlarımla beni yapayalnız bıraktığını
Gecenin ortasındayım,
Hava buz gibi soğuk, üşüyorum
Yürüyorum loş bir sokakta
Sanki uçurumdan düşüyorum
Bulutlar kar atıyor üstüme
Kırdın kalbimi sırça misali en ince yerinden
Bağbanımı harap ettin, yaktın beni ta derinden
Sen parçaları süpürüp götürüp atsan da çöpe
O sevgi kaynağıdır kaybetmez bir şey değerinden
Su boğar, ateş yakar, yangın söner, şule geçer
Yağmur berekettir üsaresi mahsule geçer
Sen selam ver ve gülümse karşılık görmesen de...
Selam sadakadır Hak katında makbule geçer
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!