Bu yürek acılara alıştı
Vurduğun yer gül olmasada
Kanamaz en azından
Biliyorum azdır ömrü böyle hayatların
Ne yapalım!
Bu beden ölümede alışsın.
Bir orospu gibisin
Ey hayat!
Seni ne severim
Ne de senden tiksinirim
Kullanıp kullanıp atarım
Sonrasızlığıma...
Sen vurdun beni
En acımaz yerimden
Nicedir dinmez yaralarımı
İlk sen dağladın
Sanma ağlamadım
Esritip acılarımı
Dünyaya getirdiler sormadan
Uzun bir hayat var
Yaşa dediler...
Belki uzun belki kısa
Ben yaşıyorum yaşamasına ama
Onlar toprak oldular.
Beni daha kaç acıya mahkum edeceksin
Daha kaç sürgün çekeceğim gözlerinde
Daha kaç çarmıha gerecek
Daha kaç pranga vurduracaksın bedenime
Acılardan nasır tutmuş yüreğime
Daha kaç kabuk değiştirteceksin
Bilmediğim topraklarda bittim
Ben bu iklimin bitkisi değilim
Soluyorum günbe gün
Böcekler yedi bitirdi kökümü
Ne su veren ne sevgi
Kimdi bunlar?
Beni bir var ettiler
Bir yok ettiler
Kimdi bunlar?
Adımı koydular,ama tanımadılar
Kirlendi duygularım
Büyüdükçe kirlendi
Çocukken sahip olduğum
O, tertemiz duygulara
Sahip değilim artık
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!