Yetimler dünyanın gülü,
Sevdi onu Hak Resulü,
Evlad edindiler onu,
Yetimler dünyanın gülü.
Abdülkadir Geylani,henüz çocuk yaşında,
Bir arefe gününde,çifte gitti tarlaya,
Tutundu kuyruğuna,bir alaca öküzün,
Oynamaya başladı,çocuktu oyun düğün.
Besmelesiz yemek yeme,
Fakir olursun sen oğlum,
Cünüp iken yiyip içme,
Rızkın az olur oğlum.
Seherde açılır eller semaya,
Kuşlar ormanda şakırlar Allaha,
Gözlerim kapalı kalp uyumakta,
Rabbimi zikrederim ben doya doya.
Beşyüz yetmiş birde o,teşrif etti Mekkede,
Babasıdır Abdullah,annesidir Amine,
Abdulmuttalip derler,o güzel dedesine,
Canım sana fedadır,öksüz yetim Muhammed.
Yalandır bu dünya kalmaz kimseye,
Hani anan baban hani nerede,
Servet ile malın kalır geride,
Can verir sonunda hep azraile.
Doğarda insanlar bebeklik yaşar,
Ne bileyim ben,
Eğitim,öğretim,okul,
Yığınlarca,dağ gibi bir çok sorun,
Doğuda elektrik parası vermiyorlarmış,
Hacı Bayram Veli var Ankarada,
Yaşamışlar hayat,Zül fazıllarda,
Nasihatı vardır,tüm insanlara,
H.Bayram Allahın sevgili kulu.
İnsanlar o günde azdılar,
Putları yapıp da taptılar,
Gönderdi Allah Hazreti Nuhu,
İnanmadı insanların çoğu.
Hz.Aliye geldi,bir fakir,
Çok muhtacım dedi,hakir,
Çoluk,çocuk aç,çaresizim,
Yardım et,çok sıkıntıdayım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!