Heba Bildim Yayanı

Hebâ bildim yayanı, felekle ettim ittifâk
Meğer ömrüm düşermişmiş hevâya, ey akl-ı nâ-pâk

Ne bildim cevher-i demdir geçen her lahza-i fânî
Sanıp bir lahm-i lâ-ya‘nî yedim gün gün onu helâk

Bahâsın sormadım ömrün, sanıp bir pûç metâ‘ sandım
Meğer bir mülk-i bî-bedel imiş, ben oldum iflâk

Vefâ beklerdi benden dem, ben ettim hıyanet ân’a
Bu nankörlükle yazıldı defterimde bin günah pâk

Felek gülmez yüzüme derdim amma suçlu benmişim
Zamanı taşa verdim ben, sonra dedim: “Felek zallâk”

Nefs-i bed-hû beni kandırdı, dedi: “Henüz gençsin”
O gençlik gitti, kaldı yüz karası, kaldı bir firâk

Nice hikmetler önünden geçti de ben görmez oldum
Basîret bağlandı gözüm, sanıp cehlimi idrâk

Ömür bir iptir incecik, kesilir bir âh ile
Ben sandım çelikten urgan, meğer kıldan daha yufkak

Yazıldı hayr ü şer bir bir, kalem durmadı levh üstü
Ben hâlâ gül peşindeydim, başımda gezerken helâk

Dedim: “Dünya benimdir”, dünya dedi: “Geçer gider”
Ben geçeni tutamadım, kalan da oldu mühlik hak

Ömürden şikâyet etme, suç sende ey söz ehli
Zaman değil seni yakan, sensin kendine ihrâk