Hayatımın rolü Şiiri - Vasıf Temel Çoban ...

Hem yazdım hep oynadım
Hayatımın rolünü ömrüm sahnesinde
Kılıktan kılığa girdim
Bazen hüzünlü bazen neşeli
Verilen rollerde gerçekleri yaşadım
Sahnelerde bazen kendimi kaybettim
Lambası sönmüş karanlık perdeler ardında
Hesap sordum kendime acımasızca
İster istemez yaşadım bunca yıl
Ömrümün son saniyesinde
Çalacak
Zil sesini beklerim şu anda

Biz insanlar için
Hayal sahnesi değil mi dünya
Her canlı gibi verilen rolleri oynarız
Pembe düşler içinde
Kandırıyoruz kendimizi
Yoksuluz, varlıklıyız diye
Aslında aynı mihenk de değil miyiz?
Allah’ın indinde

Görsel sahnelerde
Bana verilen süre içinde
Hayatın parçalarını
Tek tek ölçüp biçmeye çalıştım
Bir araya getirmek için
Kendimi çok hırpaladım
Ne yazık ki
İpin ucunu birbirine bağlayamadan
Farkında sız ömrüm hızla ilerledi
Boş ver
Şimdi bu zamanda
Nerde ne yaptığımı sorma
Umutlarım bitti
Hedefim kayboldu be arkadaşım

Tozpembe hayaller den uzağım şimdi
Elim titrek aynalara küskün
Aklar düşmüş saçlarımı tarayamaz oldum
Söylemek isteyip de söyleyemediğim sözlerim
Boğazıma dizili taşlar oldu

Şimdi bir bardak suyu
Çenemden aşağı dökmeden içemiyorum
Önüme konulan
Sıcak çorbaya daldırdığım kaşığımı
Yakama döküp bulaştırmadan
Ağzıma ulaştıramıyorum
Sözde yaşar gibiyim görsel âlemde
Ruhen duygularım fulü
Gözümde cisimler belirsiz

Kara bulutlar gibi doluyum
Gözlerimden boşaldı boşalacak yaşlar
Gözyaşım seline kapılıp gideceğim
Belki sonsuzlukta
Ulaşmak var dünya hayallerine

Kalbimi acıtan sözlerin
Hiçbir ifadesi anlamı kalmadı belleğimde
Afettim yüreğimi acıtıp inciteni
Sildim, anılarımda kalan siyah küflü sayfaları
Kırılıp üzülmeye değmezmiş hayat
Çok kısa yaşantımız çok
Altmışından sonra ne kadar yaşarsan yaşa
Zevk neşe alınmıyor yemek içmekten
Göz menzilinde olanlara bakıp dursak da
Bundan sonra engel var sağlıktan yana
Umutlar hayaller beklentiler korkakça
Kulağım kapıdan gelecek sevecen seste şimdi
Hadi kalk gidiyorsun sonsuz âleme

Uyanın dostlar uyanın gafletten
Ömür çok kısa her şey bir rüya
Allah’ın emriyle alıyoruz bir nefes
Gerçek manada
Dostça kucaklaşmak için
Yürüyelim hadi bir birimize
İnsanları sevememek kırmak
Biz insanların sucu
İçimiz yanar dertler gelince başa

Yıl on iki ay içinde
Değil mi dört mevsim dönüp duran
Farkında değil miyiz yoksa
Her doğan canlı göçünü alıp gidecek dünyadan
Neler, neler yaşanıyor çevremizde
Hatır sorup ortak oluyor muyuz dertlerine
Aslında küçük küre içinde
Gecenin gündüzün
Zamanı saatini düzeni ayarlayan yaradan
Birimize bütün kâinatı verse neye yarar
İster yüz ister yüzeli yaşımız olsun
Bir gün gelecek
Azrail’e hediye etmeyecek miyiz son nefesi
Bir gün sürmedik demeyelim devri devranı

Vasıf’ım Hayallerimizle gerçekler arasına
Sıkışıp kalan zavallı yüreğimiz
Dönüşü olmayan yolda yürüyüp duruyor
İşte böyle hayatımız gelip gidiyor
Altın tepside bizlere sunulan
Gerçek hayatı
Gereğince yaşayamadan
Hoyrat rüzgârların öğününde
Bilinmezlere savrulup yok oluyoruz

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
13.05.2020 ÇARŞAMBA