Hatice Katran Şiirleri - Şair Hatice Katran

Ne uzaklarda kaldı gönlüm
Nede buralarda sefa sürdü ömrüm
Ne aldatmaya zamanım oldu
Ne de doyasıya kadar yanında kalma ihtimalim oldu

Çok güzel sevgili oldu kalbimiz seninle

Adına yaşamak denirse
Yaşarken, güllerin şehrinde
Akşamın bir mor saatinde
Seni tanıdım can sevgili
Birden söyleyince aşkını
Bende oldum sevda şaşkını

Bin yıllık yol var, sanki arada
Denizde yok, tüm yollar karada
Uçarak gelmi dedim sanada
Ömrüm, can yarim bu nasıl aşk

Her sözün, aşkım, canım, sevdiğim

Ben bilemem ne alemdesin

Söylediklerin yalan mı gerçek mi?
Yüreğin kapkara mı gülistan mı?
Kilitli mi yoksa ardına kadar açık mı?
Göreme/den nasıl bilem

Düşlerimde yaşarsın her an
Aldığım nefeste varsın sen
Gitmedin benden, yüreğimdesin
Gökyüzüne baktığım zaman
Yıldızların ışıltısında bakan
Sevgi olup bulutlardan yağan

Ben sensiz olabilir miyim?
Sen olmadan
Nefes alabilir miyim?
Yaşamın ne anlamı olabilir ki.
Senin orda olduğunu, uzakta
Ama yinede benim olduğunu

Bir başıma kaldım yar, acımasız dünyada.
Şu kahrolası mahkûm, olduğum kör odada.
Ne arayanım var ne, de soran var burada.
Ne yaptım sana felek, bıraktın beni darda.

Dertlerimle arkadaş, duvarlarımda hüzün.

Sevgisiz buz tutmuş yüreğim
Denizler kadar serin olan bedenim
Yarinden ayrılmış sevgililer gibi
Sessiz sedasız yorgun hücrelerim
Yeni doğmuş bebekler kadar masum
Kırılgan ve narindir benim kişiliğim

Bir diyebileydim
Seni sevdiğimi
Senin için ölüp dirildiğimi
Diyemedim can diyemedim

Bir kafa tutabilseydim töreye

Ben seni sevdim
Bunu sana nasıl anlatayım

Sevmek, eğer ağlamaksa;
An an ağlıyorum
Sevmek, eğer yanmaksa;