Haste-i Hicran Şiiri - Mahzun Doğan

1.
dostlar’dan soracaksın, düş yaprağı
ince, oluklu kaldırım taşlarında
nalçaların ezdiği
yağmur duaları sanki
unutulmuş

birden anımsanan
güneşli
öğle üzerleri
Bütün çiçek adlarını sayıp
dökül
üşü esmerliğine
birden

buğulu bardaklara uzanınca neden
mevsimlerden
güz, telleri çamurlu
gitarıyla
kırevinde gözlerinin
bir flaubert’im, annesi ırmak

ışıyan dizeleri kör bir şairin
kolonya şişeleri
mehmet akif
bismillahir
(rahmanir)
rahim, yüksek sesle
aşkın kalbi terkedişi
fiyatlarımıza kdv. lütfen

hüznün dışardan getirilmemesi

2.
otel ay’dan soracaksın, fal sütunlarında
bir adresim vardı
kül

şimdi konsolda
çekmesinde masanın
terliklerin çırpınışında
kanat vuruşunda fincanların

ayağıma dolaşan marmara caddesi bir bulmaca

sesimizde mimozalar
soldan sağa: darmadağın-

desem inanmaz, sesimizde bu turuncu tayflar
artık tütmeyecek bir duman

gibi duran kadın

yukarıdan aşağıya: yıllardır oturulmamış
sandalyelerin bakışı, kullanılmadan
eskiyen gülümseyiş
tanıksız cinayetler
perdelerin açık unutuluşu

niçin bir fırtınayı andırır çıplak omuz başların

çaprazına: tam da dudakların
bardağa dokunduğu yerde
bir torna tezgâhı

niçin en çılgın mimarıyız uzaklıkların

3.
alın bir anlık ısıtın kalbimi

ey balkonu güneş gören evler
koynuma karanfil sesleriyle akan ey

işte söndü ışıklar, kovulduk
yüzde dört garsoniye. lütfen

hüznün masalarda unutulmaması

ağustos ’88, ümraniye