Geceler diz çöküyor önümde,
Geceler… bana en büyük sevgili bu tutsak sürgünlükte.
Şarkılara sığınmak mı?
Onlar, bana çoktan sırtını döndü bile.
Gözlerimde tövbekâr bir bulut,
Hani göz görmeyince gönül katlanırdı yokluğuna?
Hani her kayıp bir kazanç sayılırdı?
Düşünüyorum da duvarlara mutlu insan figürleri çizdiğim günleri
Oysa şimdilerde mutluluğun tadını unuttum ben.
Ağlamak zayıflıkmış, yenilmekmiş hayata,
Peki hangi merhem çare yürekte kanayan yaraya?
Alnımda bir tutam ışık,
Ellerimde deniz kokusu.
Bırakıp bu kentte çocukluğumu,
Yağmurunda ıslanmaya geliyorum.
İçimde rüzgârını büyütüyorum.
Sensiz, seni yaşıyorum.
Gökte, yaşlanıyor yıldızlar,
Güneşin alnında kırışıklıklar…
Zaman dediğin ne ki?
Ölüm var.
Düştü içime ateşin bir kere,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!