Hanım Ayşe Şiiri - Ceyhun Aras

Her sabah erkenden kalkıp saat tam 7 de kahvaltının hazır olmasını isterdi. Öyle titizdi ki çatalı, kaşığı, bardağı ona özeldi, kimsenin kırdığı ekmeği yemez, ona özel olanlara kimse elini süremezdi. Evdeki tüm hizmetçiler ondan çekinirdi. Aslında zayıf, çelimsiz, kara kuru biriydi “Hanım Ayşe” ama güzelliği dillere destandı.
İnegöl kaymakamının biricik eşiydi. Şayet bir yere oturmaya ya da yemeğe gideceği zaman, özenle giysilerini giyerdi. Misafirliğe gideceği ev için giyeceği elbiseye uygun ev terliklerini de itinayla seçerdi, makyajı, kokusu, duruşuyla zaten o namı hak ediyordu:
Hanım Ayşe.

Tüm zamanını değerlendirir, hiçbir şeyin eksik olmasını istemezdi. Her şeyi planlı ve programlıydı, hatayı asla affetmezdi. Ev çalışanlarından birinin en ufak hatası, ya maaş kesintisiyle ya da hatanın büyüklüğüne göre işten çıkarmayla bile sonuçlanabilirdi.

1981 yılının ilk ayları gene bir misafirlik durumu vardı ve tüm ev ahalisi seferberlik ilan etmişti. Herkes Hanım Ayşe’nin etrafında fır dönüyor, Hanım Ayşe her yana emirler yağdırıyordu. En çok tekrarladığı cümleyse;

- Her şey mükemmel olmalı, her şey mükemmel olmalı, diye gürlemesiydi.

Şükür koşuşturmaca bitti de herkes rahatladı, benim elimden tuttuğu gibi atladık arabaya ve şoför bizi gideceğimiz eve bıraktı.
Gittiğimiz ev çok ihtişamlıydı, ama ev sahibi bir o kadar mütevaziydi. Hanım Ayşe ile yakından uzaktan alakası yoktu. Güleç yüzlü, kibar bir ev sahibesiydi. Çaylar içildi, pastalar yenildi, sohbetler olanca hızıyla devam ederken; yapılan kahve servisinde hizmetçi, kahveyi Hanım Ayşe’nin elbisesine boca etmesiyle olanlar oldu. Ortalık hanım Ayşe’nin haykırışlarıyla inledi, öyle bağırıyordu ki, ev sahibesi ne yapacağını şaşırmış, irkilmiş, korkmuştu. Hemen üstünü sildiler, temizlemeye çalıştılar ama nafile, hizmetçi hayatının hatasını yaptığını nerden bilebilirdi. Hanım Ayşe belki de 1 saat hiç durmadan azarladı, bağırdı, inletti ortalığı ve çıkarken de ev sahibesine tembihledi, “ bu kızı hemen işten çıkar ” diye.
O kadar alışmıştım ki bu gibi durumlara, bunlar artık bana normalmiş gibi geliyordu. Her daim devam etti; bu bağrışlar, azarlamalar…

Aradan yıllar geçti ve gün geldi Hanım Ayşe yaşlandı, elden ayaktan düştü, yataktan kalkamayacak kadar çöktü. Akli dengesini dahi yitirmeye başlamıştı, bakışlarını hiç unutamıyorum o kadar boş bakıyordu ki, anlamsız, hatta yürürken farkında olmadan idrarını tüm ev boyunca yerlere yapıyordu ve bacaklarından aşağıya doğru süzülüyordu. Bunları gördükçe üzülüyor, kahroluyordum.

Ve düşünüyordum Koca Hanım Ayşe böyle miydi? Böyle mi olacaktı.
Yeri göğü inleten, etrafında herkesin el-pençe durduğu Hanım Ayşe!

Erimiş, gitmiş, büzülmüş, ufalmış…
Çok yaşamadı öldü!
Çok ağladım arkasından;
Günlerce…
Huysuzda olsa;
O Hanım Ayşe’ydi.
Hükümet gibi kadındı.
Babaannemdi.