Hande Ortay Şiirleri - Şair Hande Ortay

Dudağımda hüzzam
Ezgilerle çağırırım seni
Senli hüzün dağlarına kapıldım
Küskün cehremin gizli tapınaklarında ararım seni
Üşüyorum biçare yalnızlığın hasretinde

Sensizken karanlık bir kabristandayım
Her daim belirlenir bir zarif gölge
Uhrevi bir terennüm misali
Yayılır gözbebeklerime bölge bölge

Göğe yükselen bir buhar gibi ruhum çıkar bedenimden

Gidiyorum,
Bütün olumsuz düşünceleri ardıma bırakarak

Gidiyorum,
Fütursuzca, seni sana bırakarak

Kendi çukurumda boğuluyorum
Tıpkı göklerde gizlenen bulutların
yağmur damlalarıyla hüzünlerini belli edebilmeleri misali
Ve kollarımı açtım,
Sadece rüzgarın kucaklayacağını diledim

Beni bu katran karası geceler mahvetti...
Okkalı gülüşüne kapıldım yar
Aklım kıskanıyor yüreğimi, seni beklerken öğrendim

Ben bir tek çay kokulu gülüşlerini sevdim
Bir de o uykulu mahmur gözlerine kapıldım

Ve o gözlere yenik düşersin
Uzak iklimlerden nağmeler getirir sesi
Ona olan hasretini hatırlarsın
Çaresiz, bitimsiz kadehlerde ararsın teselliyi

Yapayalnız yürürken o koru yolda

Öyle derindir ki gözlerinde o mana
Bazen bulurum kendimi bir okyanusun ortasına
Titrer bedenim, çırpınırım adeta
Maviliğinde kaybolduğumda

Tut ellerimden, uzattım ellerimi

Henüz aceminim
Gözlerim gözlerine değdiğinde erir içim
Yüzümde çiçekler açar
Sıyrılıp yüreğinin sıcaklığınca, aklım ucunda kalır

Zamanı süzüp içer, ılık yaz akşamlarını hatırlarım

Dilimde çırılçıplak bir özlem
Kalbim sana mahkum

Bana bir söz ver, içinde alabildiğince mutluluk olsun
Mavinin gölgesinde unutulan sevgi tohumlarıyla yeşerip dursun
Olmadı bir şarkı mırıldan, hasretimdeki seni anlatsın

Ne Ki?

Nasıl anlatsam bendeki seni?
Deli bir aşktayım
Aklımın sevda tarafından düşleniyorum
Haykırmak ne ki?