Halil Şakir Taşçıoğlu Şiirleri - Şair Ha ...

Kabahatin elbet hepsi Kürtlerde...
Nerden çıktı bu devlete taş atmak?
Bıraktılar bir milleti dertlerde;
Reva mıdır halka korku yaşatmak?

Onca ana kuzusunu katledip...

Tutmayacağınız yemin değil mi?
Sanki bozanlara hiç yanan mı var?
Zaten millet horul, horul uyuyor;
Vatan batmış gitmiş uyanan mı var?

Birisi Arapça, öteki Kürtçe;

Hiç kimse kendisini vazgeçilmez sanmasın;
Bir tek vazgeçilmeyen, yaratanın yoludur...
Herkes her duyduğuna inanmasın, kanmasın;
Şu toprakların altı hep onlarla doludur...

Yaratılan her canlı, erkek ya da dişidir...

Çıkmışsın dam başına, sallıyorsun elini...
Ne kadar aksileştin, inatların kurusun!
Hani hiç tanımasam, bilmesem evvelini;
Oysa kalbin cam gibi, tertemiz, dupdurusun…

Kaptın ilk gördüğümde, olan aklımı aldın...

Şair aynı, şiir farklı olur mu?
Bir mutfakta pişmiyor mu ki hepsi!
Birbirine sinmeden hiç kalır mı?
Tencere bir, sunan aynı bir tepsi...

Mühim olan yemeklerin lezzeti...

Sana bir şey söyleyim mi birader?
O taş gibi sine bitmiş hış olmuş...
Yürümeye başlamıştık beraber;
Bahar geçmiş, yaz, güz derken kış olmuş!

Nerde kaldı iş peşinde koşmamız?

Yetmez mi?

Bu ülkede doğruluk, asla prim yapmıyor!
Şimdi hüner; “yalanı tığ üstünde durutmak…”
Para varken Allah’a, hoca bile tapmıyor!
Doğru mu hiç hep saman altından su yürütmek!

Allah günah arasa, kaç kul girer cennete?
Hatasız bir kul mu var, hüner kalbe dolmaktır!
Can emaneti hiç mi uğramaz muhannete?
Yaşamanın gayesi, önce adam olmaktır...

İnsan kusur ararsa mükemmelden de bulur!

Bir toplumu toptan çürükten saymak,
Ne mantığa sığar, ne hiç bir akla...
Onu bir de cümle aleme yaymak;
Kime vazife ki, hem de ne hakla!

Çürüksüz koz mu var, yok taşsız pirinç!

Aldım başımı gittim, ıssız, tenha bir yere...
Kuşlarla can ciğer bir, dost oldum hiç sormayın!
Ekmeğimi pay edip, dağıttım serçelere;
Onlar insandan iyi, kafanızı yormayın...

Çeyrek ekmeğe bir gün, serenat dinlettiler...