Halil Şakir Taşçıoğlu Şiirleri - Şair Ha ...

Hayat maddiyatla olsa, can basardı darphaneler
Her şeyi paraymış gibi, sanıyor tüm zamaneler...

Zamanın tek muteberi, para ve şöhret olsa da,
Karun gibi zenginlerle dopdolu tüm hastaneler...

Gökkuşağının her rengine batmış,
Zarafetin yolu, güzel lâleler...
Bir devre gururla imzayı atmış,
Sarmış İstanbul’u güzel lâleler...

Renk cümbüşü olmuş cümle lâlezar,

Bizde trafolara, kedi, köpek giremez!
Kapısında tığ gibi bozkurtlarımız vardır!
Uzandığımız yere öyle her güç eremez!
Yiğitlerin yüreği hem de mangal kadardır...

Bir trafo düşünün, şalteri açık durur…

Bir sen mi çekiyorsun, bu aşkın acısını?
Koy başını kalbime, ne ahlar var bir dinle!
Doktor, ilâç kâr etmez, bulsam duâcısını,
Öyle yanıyorum ki, eriyorum derdinle...

Sanki bir sen mi vurdun, başını hep taşlara?

Izdırâbı meze ettim, çilingir sofrasına
Kadehimde hep gözyaşım, içerim, içim dolar.
Çekip giden yâr utansın, bakmadan tafrasına
Hüsnüne öyle güvenme, bütün çiçekler solar...

Ne hicrandır, ne de hüsran, göz yaşlarıma sebep

Her daim yer üstünde, kalacağını sanma.
Altı da var bu yerin, gün gelip girilecek.
Kul haklarıyla zengin olacağını sanma,
Hesap günü hepsinin hesabı görülecek...

Sanma ki altı da bir, üstü de birdir yerin.

Cahiller kulağından sulanır diyordunuz,
Hepimiz yeşerdik bak sevgili öğretmenim...
Okullara ders için şevkle gidiyordunuz!
Dinledik çakmak çakmak sevgili öğretmenim...

Yaratan Habibine “oku“ demiş ilk önce,

O menfaat davulunu, çalacaksan sen yine çal...
Ritmin bozuk, bu çaldığın hiç bir şeye benzemiyor.
Fırkaların alçaldıkça, alçal öyle, sen de alçal!
Vurduğun yer belli değil, şeklin beye benzemiyor...

Sallabaş olmuşsun öyle, körükörüne bir biat,

Garip gönlüm çoktan ilbiz bağlamış,
Sinemin yolları tozarsa tozsun…
Aşk elinden zaten anam ağlamış!
Bir daha mı? Allah yazdıysa bozsun...

Yakıp da kavurdu kor ateşinde!

Farklı ilden, farklı dilden, ama hep dost idik candan,
Bir A l l a h a inanırdık, ikincisi elbet şirkti!
Göğsümüzde dolu iman, vatan aşkıysa imandan,
Biri kendini ayırdı, herkes birbirinden ürktü!

Sokağımızın başında, Kürt Gülizar otururdu...