Haksız Kefaret Şiiri - Yusuf Yardımcı

Sonsuz ilmin kırıntıları varsaydım bu dünyayı,
Bunu sen gidince anladım anne…
Yaşadıklarımızı, dualarımla ahrete huzur olarak sakladım,
Kimseye ağlamadım, kimseye de boyun eğmedim…
Ölüm sorsa beni aklıma sadece sen gelirsin,
Teslim etmem, kimseye sana olan sevgimi,özlemimi,
Bu can senden emanet bu bedende…
Ama bazen derin bir isyan dolanıyor öfkeme,
Kor bir ateş düşüyor kalbimim de ki yerine,
Hele ki ağlıyorum bıraktığın o son anı düşündükçe…
Kaç sene oldu sen gideli kaç sene?
Ama bak hala dinmedi öfke, acı, işkence…
Benim dünyamı seni aldılar.
Nedir bu yetmezlik haksız kefaretimize?
Yatağım, yorganım bıraktığın kanlı seccade,
Suyum göz yaşım, aşım yüce kitabım,
En büyük silahım dualarım…
Ben, bu dünyayı anlamadım anne…
Bu gece daha da yakınım sana,
Ne olur sen de gel yanıma?
Anlat bana adaleti, sevgiyi su serp şu öfkeme,
Yalana savaş veren, şu kadere konuş anne…

YUSUF YARDIMCI