Güzellik Aynası Şiiri - Kağan İşçen

yirmili yaşlarımdan kalma bir Mart
zaptederken kenti
kendime bakınca seni görüyorum
güzellik aynam
bir seni düşününce çekilir oluyor evren
dünya
bu kent
ağaçların mutluluk göz yaşları
düşlerime sigara uzatan dolmuş şöförü
seninle güzel ölmek bile

kendime bakınca çipillenişini görüyorum
sokaklarımda önüme çıkan her çıtırtıda
aldığın her nefesin buğulanışı gözlerimde
gölgelere yaşam güneşi oldun sen ışıklarıma ömür biçtin
şımarık ellerime fesleğen akşamlı umut oldun
gittiğin uzak evlerin tasası düşerken bahara burukluğuma
mavi bir ihanet olur bütün gökyüzü yağmurlarımıza
saçak altı kuşları üşür
ama atar kalbin kalbimde
en derin kederimde
şöyle bir bakarım kendime
karşı penceresi olursun yalnızlığımın
yollarımın karşı kaldırımları
anlarım seninle güzel yalnızlık bile

bakışlarından çıkıp gelen
kahve rengi denizlere kapıldı hüzün takam
susma
söyle kendimde seni nasıl bulduğumu
sesinin en kağanlı tonuyla
en güzel kıyılarına ulaşsın istiyorum sessizliğim
güzellik aynam
sana bakınca bütün bir evreni görüyorum
ve ondan ötesini
seni...