Güz Boyalı Öfke Şiiri - Kağan İşçen

güz boyalı ceketimden
sırtımdan inmez hiç ay ışığı
ara sokaklar eskittim düşüncesizce
celladımdı çok çocuklu bir yolculuk
sokak ışıkları göz yaşlarım
iki arada bir derede hin oğlu hin ölüm korkusu
her şeyimi alıp götüren
ve takibimde 'an gülüşsüzlüğü'

işi gücü bıraktım
yazmaya koyuldum gülemediklerimi
aşkolsun diyerek tüm sokak ışıklı göz yaşlarımı
harcadım
ömrümdü ya tüm gençliğimi
alaşağı ettim çok sesli suskunluk operamızı
harcadım sözcüklerimi
şiirsel bir loşlukta
sıkıntı nedir bilmezdim aşkolsun diyerek
harcadım
karmakarışık
çözümsüz
sabaha çıkamamanın geç kalmış gecesizliğini

güz boyalı bir öfkeydi ağaçları karşılıksız seven
sevgilisinin saçlarında tutam tutam buğday başakları
toprağın sevişken kokularına tutkun
kendini bir sır gibi saklamadığına ayrıca pişman
ayağa kalktığı an kapılar şaşkın çaresiz
ve sürgüler soğuk sopsoğuk kömür karası dışarılara
uzak dağları düşünmeye yorgun bir öfke bu güz boyalı
aşka çocukça bağlı bir sanat düşkünlüğü
gelişi güzel küfürler kadar suçlu
ölmeden önce bütün uzaklıklara mahkum
sevgilim nolur affetme beni
affetmeliyim kendimi...