Güzelliğin Doğallığı Şiiri - Ali Pakyardım

O, yanımda. Bir dağın yamacında, bulutların arasından süzülen güneş ışıklarıyla aydınlanan bir dünyada, sadece biz varız. Gözlerindeki parıltı, kalbimi saran bir yangın gibi, her bakışında içimdeki tüm boşlukları dolduruyor. Yanımda olmanın ötesinde, sanki ruhumun derinliklerine dokunuyor.

Rüzgar saçlarını savururken, onun kokusu tüm doğayı bastırıyor. Her nefeste ciğerlerime doluyor ve sanki bir daha çıkmasını istemiyorum. O an, dünya sadece bizim etrafımızda dönüyor; yeşilin ve mavinin sonsuzluğunda, yalnızca birbirimize sarılmış iki kalbimiz var. Ellerimiz birbirine değmese bile, aramızdaki o görünmez bağ, her kelimeden daha güçlü.

Onun yanında, kalbim delice çarpıyor. Damarlarımdan geçen her bir duygu, onun gülüşünde, o bakışlarda şekil buluyor. İçimde bir fırtına, bir tutku... Ama onun yanındayken, o fırtına dingin bir okyanusa dönüşüyor. Birbirimizin sesini bile duymaya gerek yok; sessizlikte bile, en yüksek çığlıkla birbirimize 'seni seviyorum' diyoruz sanki.

O an, ona baktığımda, yüzünde beliren gülümseme dünyanın en gerçek şeyine dönüşüyor. Gözlerimin önünde uzanan bu uçsuz bucaksız doğa, ancak onunla anlam buluyor. O dağlar, o gökyüzü, onun gözlerinde yeniden doğuyor. Ve ben... Onunla her şeyin anlam kazandığı bir dünyanın içinde, zamanın durduğu bir rüya yaşıyorum.

Onun yanındayken, korkusuzca uçurumlara koşarım, çünkü biliyorum, düşsem bile elini uzatır. Onun yanında, kalbimi sıkan ne varsa unutuyorum. Sadece o var ve ben varım. Ve bu delilik, bizi birbirimize en saf haliyle bağlıyor. Aşkın en derin yerinde, içimizde birbirimize açtığımız o sığınakta, dünyadan tamamen kopmuşuz. Sadece iki insan ve bir tutkunun ortasında, birbirimizin nefesiyle yaşıyoruz.

02.07.2022