Gürsel Cengiz Şiirleri - Şair Gürsel Cengiz

Yalın ayak
Başı kabak
Kör bir bıçaktık

Bilen var mı diye
Diyerek bilendik

Kocaman, bir deli çocuk ağlıyor
Köşe başında
Aklında fırtına, boran
Aklında yar
Şehrimin yüzü asık
Edirne puslu bu gün

Gözü yaşlı
Hangi topal acıların
Kaç hüzünlü Sonbaharın
Müptelası olacağımız
Daha baştan yazılmış
Künyemize

Gözlerimde
Güneşin pırıltısının
Her sabah yeniden
Doğduğu
Papatya kokulu günlerde

Ömür,
Notaları önceden yazılmış
Kısacık bir melodi.

Sol yanımızsa,
Camdan bir kristal.

Sevda
Aynalı beşiklerde
Yüreklerimizi uyuttuğumuz
Çetrefilli taşlarla örülü
Bir özlemler hanı

Hiç bırakmayacak gibi
Yüreğimden tut beni
Hadi artık kuş tüyünden teninde
Sessizce uyut beni

Mey değil

Öyle usturuplu dök ki
Ağızdan kelamı

İnsanım diyen insan
Kesmesin

Dilenince tanrıdan sevgiyi
Ayak izleri çoğalır
Issız patikalarımda
Çiçekler açar

Yol olur

Dokunmasaydın ey sevgili
Yırtmasaydın
Gönül sayfamın ucunu

Gözlerine sözüm olmazdı
Ustura gibi kesip kanatan