Issızlığıma doğsan Şiiri - Hatice Ak

inceden inceye tüten bir özlem
bir özlem ki hiçbir şeye benzemez
doğduğum gün tanıdığım gündü
öldüğüm de kaybettiğim gün oldu
ayrılık acısı işte bilen bilir
güneş dökerse gözyaşlarını
belki o zaman diner çakıl taşlarının
dizlerde bıraktığına eş bu acı

gökten kaçar gibi dökülen
yağmur damlalarını düşün
bak, saklandı minik bir fidanın
korunaksız ve narin gövdesine
o da direnemedi bunca ağırlığa
eğiliverdi ta yerlere

yakınında gördüğü bütün ağaçlar
sapasağlam dururken ayakta
minik fidan acıyla hissetti yalnızlığını
karıştırdı iki damla gözyaşını yağmura

böyle bir gündü kendi içimde kayboluşum
kabuğuma çekilmiş, farkında değildim günün
bir tatsızlık vardı, hiçbir şey eskisi gibi değildi
ne sabah yürüyüşündeki meltem serinliği
ne de güneşin iflah olmaz çekiciliği

daha dün gibi hatta bir saniye öncesi
o kadar yakın yani, ya da hafızam
yine oyun oynuyor benimle
ellerinde kır çiçekleri oturmuşsun
kapımın eşiğine beni bekliyordun sanki

işte böyle, bazen yıldız olurdun gökyüzünde
düşlerimi süslerdin, bazen ay ışığı olup
penceremde beklerdin, içtendi sevgin
bazen bir çocuk gibi gözyaşlarımı sildin
ellerimden tutarken ne kadar da şefkatliydin

ağlasam kahrolur, gülsem bayram ederdin
azıcık mutlu edebilmek içindi bütün gayretin
sonunda yüreğimi, yüreğine kattın ve
bana en büyük kötülüğü yaptın çok direndim
inkâr ettim ama olmadı kaçamadım
tüm deliller senin lehine iken seni
nasıl sevmezdim

bana gelişin bir kuşluk vaktiydi
gidişin ise akşamın kör karanlığı
bir yanlışlık oldu desek meselâ
ne bileyim işte, belkide bir yanlış anlama
tümüyle unutsak geçmişi
yeni tanışıyormuş gibi yapsak
bir kuşluk vakti geliversen
güneşim olsan, ıssızlığıma doğsan
olmaz mı

08.07.2010/Hatice AK