Günay Aydın Şiirleri - Şair Günay Aydın

bomboş, ıssız bir şehir bu
sakıncası yok
severim sessizliği, yalnızlığı
anlaşılmayı beklemeye
gereksinim duymayacak kadar hem
çok……

kalmakla gitmek arasında
mekik dokur bazen

yorgun ayaklarımız

çünkülerden medet umarken

Olunması başka bir şeydir öksüzlüğün
kalınması başka

giremezsiniz açık kapılardan mesela
kenara ilişiverirsiniz
buruk ama sitemsiz

ah benim
yansısı hüzne adanmış
suskun sevinçlerim…

bilmiyorum
hangi kuytular

karın ağrısına benzer bir sancısı var
hüzne dokunmanın...

bir kelebek dokunur gibidir yüreğe
rengini yitirmiş
siyah beyaz

bilmiyorsun
özlüyorum seni

yoksun...

aklımda

kör bir bıçak gibidir zaman
acıtarak soyar kabuğunu sözlerin
anlamsa
sarınarak ısınır hüznüne
sessizce yuvalandığı yüreğin

misketten umutlar sığışıyordu
en dibine ceplerinin……..

aya maya çalan
sesi parlaklığında yitik bir yıldızın
bestelediği yalnızlık ezgisini fısıldıyordu sesin,

gri bir sisin ardında saklı şimdi
çocukluğumun geçtiği
o küçük mahalle…
hafif sersemlemiş bir lodos dokunuyor yüzüme
yan yana sıralı komşu evlerin bahçelerinden
çıkıp…

görünmez bir elin ustalığıyla
kutsarken sizi anneniz
ne çok örtüp korumuştu
dikenlerinden;
bahçe duvarını bile aşamamış
pembe güllerin…