Gün Batımı Şiiri - Halil Kumcu

Bu ömrümün kaçıncı gün batımı?
Yıllanan, eskiyen, küflenen...
Bu kaçıncı tükeniş yürekte?
Derin derin, sessiz çığlıklarla geçen.

Gençlik ateşi gönlümden söküldü,
Karanlık bir ifade çöktü hüznüme.
Ayaz öldürdü sonbahar çiçeklerini,
Çaresizce gömdüm haykırışlarını içime.

Can kırıklıkları üzerinde,
Hafızam bölük pörçük, zihnim bulanık.
Belli belirsiz tanıdık sesler,
Acının dili, gözyaşı alıştık.

Gemi eğri, sefer doğru;
Bu ateş yakar, yıkar, geçer.
Serseri ruhumda bir kelepçe,
Ekmediğim yerden biçer...