GÜL FİDANIM Şiiri - Hacı Göktekin

GÜL FİDANIM

Gönül bahçemde en güzel yere ektiğim,
Sevgiyle sulayip aşkla yeşerttiğim
Tomurcuk gül olacak diye, Umut ettiğim,
Gül fidanimi Bir asi rüzgar salladi da gitti,

Kalbimin en derinlerinde göremedi kimse,
Sakladim Yıllarca kimse bulmasın diye
Bir başkasini sığdıramazken garip gönlüme,
Gül fidanim açmadan soldu da gitti...

Yokluğunda viraneye dönen benliğim de
Akşamın yalnizliğında sabahın seherin de
Uyanir diye Gecelerimi uykusuz geçirdim de
Gül fidanim derin uykudan uyanmadı gitti..
GÜL FİDANIM
Hep bekliyorum gittiği o iskele nin ucunda
Veda eder gibi Bakışları sesi çınlıyor kulağımda,
Köpürdü duygularım gene ilk günkü heyecanla,
Gunlerce Haykirdim Gül fidanim duymadı gitti...

Dalgalar yalnizliğı vururken sahilime,
Perişan oldum Dağlar ağladı halime,
Öyle ağır geliyor ki sevgisizlik nefsime,
Sevgi ye muhtaçken gül fidanim sevmeden gitti..

Şimdi yalnızım ve bekliyorum dönüşünü,
Görürmüyüm bilemem hayalini düşünü,
Yoluna serdim de bana verilen bu Ömrü,
Sert Bir firtina Gül fidanim ı kırdida gitti..

Hiçbir zaman yitirmem, yitirmedim ümidimi,
Gül fidani na bağladım ben evvelimi ahirimi
Bir baharda yada yazda açsada görse halimi,
Açmadan soldu Gül fidanim kurudu da gitti...
Hacı GÖKTEKİN H.K