Gül, Şiiri - Sinan Karakaş

GÜL

Hakikat nurunun sönmez güneşi,
Gelen Resullerin, sadık kardeşi,
Sözünün dünyada, bulunmaz eşi,

Alemin nadide, en güzel gülü,
Rabbülalemine, oldu sevgili.

Alemlere Rahmet, Resuli zişan,
Peygamberlik mührü, sırtında nişan,
Seni seven asla olmaz perişan.

Alemin nadide, en güzel gülü,
Rabbülalemine, oldu sevgili.

Hem annesiz kaldı hem de babasız,
Hayatta kalmadı, bir an çabasız,
Söyleyin kalır mı, Muhammed Rabsiz,

Alemin nadide, en güzel gülü,
Rabbülalemine, oldu sevgili.

O ümmiydi ancak olmadı cahil,
Erdemin olduğu, her yere dahil,
Nuruyla karanlık, olurdu zail,

Alemin nadide, en güzel gülü,
Rabbülalemine, oldu sevgili.

Ey yüve varlığın, yüce elçisi,
Ey gayb aleminin, son habercisi,
Varlık aleminin, seçkin incisi,

Alemin nadide, en güzel gülü,
Rabbülalemine, oldu sevgili.

Onu ifadeye, nakıs kelime,
Yürekte olanı döksem dilime,
Özeli sakladım, kendi gönlüme,

Alemin nadide, en güzel gülü,
Rabbülalemine, oldu sevgili.

Elest bezmindeki, vaktte atandı
Girdiği topluma, erdem katandı,
Mazlumla birlikte, zulme çatandı,

Alemin nadide, en güzel gülü,
Rabbülalemine, oldu sevgili.

Resuller Resulu, şahı Enbiya,
Sen gibi bir daha, gelmez dünyaya,
Yüzünde ki nurlar benzerdi aya,

Alemin nadide, en güzel gülü,
Rabbülalemine, oldu sevgili.

Cibril arkadaşı, dostuydu Allah,
Korundu iblisten işlemez günah,
Sözü ve fiili, tamamı mübah,

Alemin nadide, en güzel gülü,
Rabbülalemine, oldu sevgili.

İnsanlık her zaman, muhtaçtır sana,
Dilsiz şeytan dedin, zulme susana,
Senden olmayanlar, iner tabana,

Alemin nadide, en güzel gülü,
Rabbülalemine, oldu sevgili.