Gömün Beni Şiiri - Halil Kumcu

Savur gönlüm yangının küllerini,
İstersen yak, yık, acıt, kanat beni.
Sende tattım aşkın en yücesini,
İçindeki kor köze gömün beni.

Ninnileyen, ağıtlayan, büyüten,
Sevdanın vuslat ateşiyle söylen,
Her bir hatıra bir yara açarken,
Çok eski bir türküye gömün beni.

Her gözyaşı bir söğüt gibi yaşar,
Hasretin rüzgârı gönlümden taşar.
Aşkımdan diz çöker, ah çeker dağlar,
Yârin gözbebeğine gömün beni.

Dönersin diye bekliyorum bir gün,
Kalbimdeki yangın sönmez hiçbir gün.
Bakışlarımızın tükendiği gün,
Ayağının tozuna gömün beni.

Ben sana düpedüz vurgun biçare,
Hey beli bükük, çaresiz biçare.
Elindeyim, biçareyim, biçare,
Kahretmeyin, yüzüstü gömün beni.

Uzakta bir düş yine içimi yer,
Gel gör şu halime bir teselli ver.
Zulamın içinde asi bir kan ter,
Aldığı her nefese gömün beni.

Düşümden yankılanan sesin sızlar,
Kayıp günlerin özlemiyle ağlar.
Yüreğinde gecem hasretle yanar,
Sevdamın ateşine gömün beni.

Zihnimdeki izler silinmez asla,
Her nefesin derin yaralar açsa.
Vuslata ermeden güneş batarsa,
Sensiz geçen her ana gömün beni.

14 Ekim 2024 / Pazartesi / Ankara