Gömülü Çığlık Şiiri - Huban Asena Özkan

Bir şey kırıldı içimde, o gün kimse duymadı.
Kırığın sesi, derin kuyulara düştü usulca.
Dudaklarım kilitlendi, kelimeler zehir oldu yutkununca.
Konuşmak istedim…
Ama kelimelerim incitmesin diye sustum!
Sessizlik, ilk mezar taşıydı o an, içimi gömen.

Sustum, kabullendim sandılar hüznümü.
Oysa her susuşum, içimde volkan büyüttü sessizce.
Gülümsedim,
"Geçti" dediler; ben korlaştım küller altında.
Ben sustum, onlar sustuğumu unuttu.
Oysa ben yanıyordum!
Ben gülümserken bile, içim sessiz bir yangındı.
Sözlerim toprağa gömülürken, onlar çiçek suladı sanıyordu.

Her sustuğum an, bir bulut koyu mavi göğüme çöktü.
Hatıraların çiseli yağmuru, seller oldu yüreğimde.
Her kelime bir buluttu, sustuklarım yağmur oldu içime!
Sustuğum her gün, içime biraz daha gömdüm kendimi.
Taşıdığım yük, dağ oldu sırtımda; çığlık, demir yüklü bir gemi!

Artık dilim değil, ruhum ağır sessizliğin altında eziliyor.
İçim konuşmak için değil, taşmak için hazırlanıyor!
Boğazımda bir kelime var; söylesem dağılırım.
Bir volkanın beklediği son kaya parçasıyım şimdi.
Sessizlik, fırtınanın nefesini tuttuğu o son an...

Gözlerim konuşmaya başladı önce, sonra ellerim titredi…
İçimdeki çığlık, rüyalarıma sızdı
Kırık camlar, yarık duvarlar!
Sessizliğim çatladı artık; bakışlarım yıldırım, nefesim rüzgâr.
Ben hâlâ sessizim, ama içimde yankı var!
Gömülü çığlık, toprağı yarıp filizlendi
Sessizliğin kökleri sökülüyor!

Beni hafife aldınız.
Sessizliğimi zayıflık sandınız.
Oysa ben sadece gökyüzünü bekliyordum
Şimdi duyacaksınız
İçime gömdüklerimi
Bir gün gök gürültüsü gibi duyacaksınız!

Gömülü çığlığımı sustum hep,
Ama o benim içimden çıkarsa
Gök değil,
Yeryüzü sarsılır!

Şimdi...
Sessizliğin son sesini dinleyin
Çatlama sesidir bu!