Gölgeler Şiiri - Özleme Açılan Kapı

İçimde yankılanan bir ses var; uzaklardan, yılların ötesinden gelen bir çağrı. Her sabah, günün ilk ışıklarıyla uyanan bu ses, zihnimin en kuytu köşelerinde gezinen bir gölge gibi. Geçmişin ince ipliklerinden örülmüş bu ses, her anın içinde, her nefes alışımda, beni geçmişle bugünün kesişim noktasına sürüklüyor.

Bazen bir sokak lambasının altından geçerken, bazen bir yağmur damlasının pencereyi dövüşüyle başlıyor bu yolculuk. Geçmişin izleri, şimdinin yüzüne vurdukça, kendi içimde bir mahkeme kuruyorum. Neden böyle oldu, diyorum. O anı daha farklı yaşasaydım, bugün başka bir yerde olur muydum? Sanki geçmiş bir yolculuk, yanlış bir istasyon…

Bugün ve dün. Geçmişin hayaletiyle mevcut anın çıplak gerçeği. Kıyaslamalar denizinde yüzüyorum; sular durulmak bilmez, rüzgar kesilmez. Her kıyas, daha da derin bir düşünce denizine çeker beni. Geçmişin tatlı hülyalarıyla şimdiki zamanın bazen sert, bazen kayıtsız yüzü arasında sıkışıp kalırım.

Ama en zoru belki de şu: Bugün, bir zamanlar özlemle beklenen gelecek değil miydi? Oysa geçmiş hep daha parlak, daha berrak görünür; şimdiyse, geçmişin eksik kalmış rüyaları gibi gelir insana. Kendi içimde kaybolurum bu düşünceler arasında, bir sorunun cevabını arar gibi: Hangisi gerçek, geçmiş mi, yoksa şu an mı?

Belki de asıl mesele, bu iki zaman arasında bir denge bulamamak. Geçmiş, bizi bırakmazken, şimdiye sıkı sıkıya sarılmak zor. Ama bir yandan da, içimde bir umut var; belki de geçmişle barışmak, bugünü kabullenmekle başlar. Belki de zaman, sadece bir illüzyondur, biz ise o illüzyonun peşinden sürüklenen yolcularız.