Gökyüzü ve Dili Şiiri - Ferhat Epözdemir

Solgun gözleri
ve lakayıt aydınlığıyla,
umurunda değil gibiyim gökyüzünün.
mesafeli ve dilsiz
alıngan ve yorumsuz
oysa ben
gökyüzüne göz koyduğumdan beri
annem bildim her şeyi
ekmek dedim
mavi ağladım geceler boyu
Şimdi lacivert ağzını bozar gibi
dudaklarından düşürürken yıldızları
ne kadar da yorulur gibi
tek yanlı sevgilere karnı tok gibi
somurturken,
tüm tanıklıkları deşifre eder gibi
o her şeyimize tanık gökyüzü
bilir misin? düşürdüğün her yıldız
umuda sıkılan bir mermi gibi
atma onları bağrından
böyle kayıtsız, böyle yargısız
yorumsuz kalma izleklere
gözlerime bakmadan saldırma acımasız
teğet geçme yaraları
beni böyle uysallaştırma, bu halde teslim alma
sabır bana göre değil, bana zaman tanıma
verdiğin her keder yoksullaştırıyor beni
parmaklarımı kırıyor
çıplaklığım kullanılıyor gökyüzü
al yanağından al beni ve beni sür umuda
aydınlığına da al ama, dışarıya da salma
dışarısı soğuk
dışarısı düşman
dışarısı kin
eğer bu böyle giderse gökyüzü
bu dağlar yağmur görmezse bu bahar
bilesin ki bir kurşun sıkarım kafama
ya ilk kış
yada önümüzdeki yaz
ve bunlar için sakın bana bulutlanma
içim doldu sadece gökyüzü
bunu da diline yaz!

23 HİZARIN 2001