Dondururdu yokluğun Şiiri - Ferhat Epözd ...

Yaşamın herhangi bir cizresinde..
sana giden tüm yolların,
her hecesinde..
ağarırken gökyüzü tanda..
ve kalbimi bıraktığım tatvanda..
gülüşünü vurmadan..
incitmeden bu dağları..
sevişen..üreten..
yada çocuklar yaratan..

o soğuk karabasan kış gecelerinde..
o donduran yokluğunda..
zulmün kondularında..
acılarınla ısınırdım kar çiçeği..
sonra sabaha doğru
saçlarımı ağartırdım ranzamda..
koğuşumu sel alırdı..
ağlardım..
ıslanırdı bütün mevziler..
ıslanırdı mermi yatağı..
dudaklarımın namlusunda kalırdı sevincim..
ağlardım..
ve beni hiç kimse duymazdı..
kördü menzilim..dilsizdi gece..
soğuk bir koridordu yokluğun..
yokluğun dondururdu..
sonra dinamitler yağdırırdım göğün göğsüne..

bu kentte zulüm..
çocuklarınıda...
çığlıklarınıda vurur annelerin...
düşleri vuruk..
umudu kuşatılmış bir kışladır yüreğim..
yani..,
yaralı bir kuzey ırak kentidir yüreğim..

12 aralık 1995-burdur