Göğü tutma durağı Şiiri - Mutlu Ayar

Bir ellerin bir ellerim yeter belliyelim yetsin
Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat
Durma kendini hatırlat
Durma göğe bakalım

Turgut Uyar

tenin tenime değince yaşamın soluğu gövdemde
duramam kadar uzak - gelemem kadar yakın
varlığının sesime dokunmasıdır – ipek suyu
sevgilim berilerde kendini soğuklardan sakın
- üşütme- kış ayaz bıçaktan ellerini sallar
koynuma gir koynumda Akdeniz’in elleri var

sesime dokunur varlığın, sesim ıslanır öyle
bir yemiş ver dilinden ballı, sesim genişlesin
öyle durma yüreğini dokundur göçebe bulutlara
rotasını dallandır budaklandır gülüşlerinin haydi
ne yapsın ne etsin kent çağlayanlarına baksın-aksın
ki biz oraların en çoğul ikizleriyiz sesimiz dik

oralarda kızgın sabahlarda ışık asfaltı yalar
dedim ya; sesin kuş uçuşundaki yumuşaklık
başı bir sevi sonu başka sevinin en duru noktası
-bu seviden şu seviye, kuş uçuşu ne kadar -
sevgilim haydi bağır bağırabildiğin kadar
kuş sürüsü olsun üstümüz sürüsüne bereket

deliyiz gökkuşaklarını toplar satarız ne çıkar
yeter ki bir yağmuru tutalım en ince yerinden
bir çocuk parkının sevincini dolduralım cebimize
aç kalmayız sesimiz var iç çekişli gecelere tırmanan
deliyiz biz maviyi biz yaptık diğerleri rastlantı
en küçük haliyle de severiz biz dünyayı

göğün en kalabalık olduğu yerde indir bizi –kaptan
göğe bakacağız göğü tutacağız sesimizle -şurasından-

18:3o / 2o.1o.o4